عقیق: عَنْ أَبِي بَصِيرٍ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى أُمِّ حَمِيدَةَ أُعَزِّيهَا بِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع  فَبَكَتْ وَ بَكَيْتُ لِبُكَائِهَا ثُمَّ قَالَتْ يَا أَبَا مُحَمَّدٍ لَوْ رَأَيْتَ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ عِنْدَ الْمَوْتِ لَرَأَيْتَ عَجَباً فَتَحَ عَيْنَهُ ثُمَّ قَالَ اجْمَعُوا لِي كُلَّ مَنْ بَيْنِي وَ بَيْنَهُ قَرَابَةٌ قَالَتْ فَلَمْ نَتْرُكْ أَحَداً إِلَّا جَمَعْنَاهُ قَالَ فَنَظَرَ إِلَيْهِمْ ثُمَّ قَالَ إِنَّ شَفَاعَتَنَا لَا تَنَالُ مُسْتَخِفّاً بِالصَّلَاه.

ابو بصير می گوید؛ بعد از شهادت امام صادق علیه السلام  خدمت امّ حميده (همسر گرامى امام صادق عليه السّلام) شرفياب شدم تا شهادت آن حضرت را تسليت عرض كنم.

آن بانو به گريه افتاد و من نيز از گريه او، گریستم . سپس به من فرمود: اى ابا محمد، اگر   به هنگام شهادت ، حالت آن حضرت را مى‏ديدى تعجب می کردی ، آن حضرت در لحظات آخر ،چشمان مبارك خود را گشود و فرمود: تمام نزديكان و بستگان مرا حاضر كنيد! ما نيز بنى هاشم و بستگان آن حضرت، به هر كسى كه دسترسى داشتيم جمع كرديم.

حضرت نگاهى به آنان انداخت و فرمود: براستى، كه شفاعت ما (خاندان) شامل حال كسى كه نماز را كوچك (و بى‏اهميت) بشمارد، نمى‏ گردد.