عقیق:ابوبصير
مى گويد: پس از وفات امام صادق(ع) من به خانه آن حضرت رفتم تا به همسرش
(حميده ) تسليت بگويم ، وقتى آن بانو مرا ديد گريست من هم گريه كردم .
سپس گفت : اى ابوبصير! اگر در لحظات آخر عمر امام در كنارش بودى قضيه عجيبى را مشاهده مى كردى .
گفتم :چه قضيه اى ؟
گفت :دقايق آخر عمر امام بود كه ناگهان چشمان مباركش را
باز كرد و فرمود: همين الان تمام خويشان و نزديكان مرا حاضر كنيد! ما همه را جمع
كرديم ، به طور كه كسى از خويشان و نزديكان امام باقى نماند.
حضرت نگاهى به آنان كرد و فرمود:كسانى كه نماز را سبك مى شمارند هرگز شفاعت ما به آنان نخواهد رسيد ان شفاعتنا لا تنال مستخفا بالصلاة
پی نوشت:
بحار: ج 6، ص 154 و ج 44، ص 297.
منبع:جام
211008
