حاج منصور ارضی: راه بازگشت برای همه باز است حتی اگر فاسد باشد + متن اشعار و صوت

*امشب شب بسیار بزرگی است که کوچکترین ترجمه اش می شود شب آرزوها، ولی از نظر من رغایب یعنی از غفلت در آمدن،  و رسیدن به آنچه که سبب خلقت ما شده است.

*هر شبی را که ائمه بزرگوار ما آن شب را بزرگ داشتند لیله الرغائب است.

*در دعاها آمده است، زیان کار کسی است که غیر تو کس دیگری را داشته باشد و یا بدون تو زندگی کند در قسمت های بعدی دعا دسته بندی می کند، در آن دعا می فرماید: اگر گنهکار هم باشی رزق وسعتش انقدر زیاد است که شامل تو هم خواهد شد.

*بردباری و حلم تو ارزش توست، آمده است در اخبار که اگر می خواهید به جایی برسید هرشب هزار لااله الا الله بگویید.

*راه برای همه باز است اگر چه فحشاگر باشد اگر چه تعدی گر باشد.

*یک گروه هستند که مورد لطف قرار نمی گیرند و آنها غافلون هستند.

*تمام ملائکه برای امام حسین گریه می کنند و ثواب آن را برای دوستان ایشان می نویسند.

*وقتی ابی عبدالله را شهید کردند در یک لحظه تمام آفرینش همه چیزش را ازدست داد.

*غفلت چیزی است که به هر کسی سرایت کند او بیچاره می شود، طرف نماز میخواند ولی در غفلت است و منیت می گیرد او را، کسانی که امام حسین را شهید کردند همه نمازخوان بوند، بدتر از همه اینکه سرزمین ری را جایزه قرار دادند برای شهید کردن او و خانواده اش و تو هر شب جمعه میای اینجا برای اربابت گریه میکنی.

*همه اقوام، ترک و لر و...همه برای ابی عبدالله خوب گریه می کنند ولی گریه اینجا چیز دیگری است، لذا ما مدیون هستیم.

* امشب شب  همه چیز من است، حج من امشب این است که جزو شاکرین قرار بگیریم و شکر گزار باشم خدایا تو همه چیز به من داده ای چیزی کم ندارم، تنها چیزی که کم دارم بندگی توست.

*زندگی های ما زمانی خوب می شود که با ابی عبدالله باشیم.

 اشعار خوانده شده توسط حاج منصور ارضی را بخوانید:

باران نبارد چشم سوغاتی ندارد

لال است آن کس که مناجاتی ندارد

زندانی است آن کس که ملاقاتی ندارد

هرکس رفیقش شد مکافاتی ندارد

با من همان لطفی که قبلا داشتی کن

دست رفاقت میدهم پس آشتی کن

عصیان هر آنچه کاشته بودم درو کرد

باران غفلت گندمم را رنگ جو کرد

جز تو به هرکس رو زدم خندید و هو کرد

زخم دلم را بی محلی تو نو کرد

حالاکه پیشت آمدم با سربه زیری

دست مرا حتما خودت باید بگیری

**********

دیدم در میخانه وا بود آمدم من

میخانه چون پر سرصدا بود آمدم من

ساقی علی مرتضی بود آمدم من

بیماربودم چون دوا بود آمدم من

نادعلی خواندم شکستم موج صف را

دیدم با چشمان خود ایوان نجف را