هر مردى در قيامت در گرو عقيقه است، و عقيقه از قربانى (مستحب) لازم است.
آن حضرت (ع) می فرماید: هر انسانى در گرو فطرة (عيد رمضان) است و هر مولودى در گرو عقيقه مي باشد.
عمر بن يزيد گويد: به امام صادق (ع) عرضه داشتم كه به خدا نمي دانم پدرم برايم عقيقه كرده يا نه؟ حضرت دستور داد من براى خود عقيقه كنم، در حالى كه در سن پيرى بودم.
از حضرت موسى بن جعفر(ع): چون فرزندى براى آدمى متولد شود عقيقه بر او واجب گردد، و اگر خواهد همان روز او را نام بگذارد.

امام صادق(ع) می فرماید: عقيقه بر هر پولدارى لازم است، و فقير هر گاه توانست عقيقه كند، و اگر نتوانست بر او لازم نيست، و اگر براى فرزند عقيقه نكرد تا وقتى كه براى او قربانى نمايد همان كافي است، و هر مولودى در گرو عقيقه مي باشد.
و درباره عقيقه فرمود: قوچى عقيقه كند، و اگر نيافت؛ هر چه براى قربانى كافي است در عقيقه نيز كافى است، و گر نه بره ‏اى عقيقه نمايد.

و از آن حضرت (ع) در باره عقيقه سؤال شد، فرمود:
گوسفند، يا گاو، يا شتر باشد و بعد از عقيقه كودك اسم‏گذارى شود، و روز هفتم سر او تراشيده شود، و بوزن موهايش زر و سيم صدقه دهند، و اگر پسر است حيوان نر و اگر دختر است ماده عقيقه شود.
ابو طالب در روز هفتم ولادت پيغمبر (ص)، عقيقه‏ اى كرد، و خاندان خود را دعوت نمود، گفتند: اين مهمانى براى چيست؟ فرمود: عقيقه براى احمد(ص): پرسيدند چرا نامش را احمد نهاده ‏اى؟ گفت چون اهل زمين و آسمان او را حمد و ثنا مى‏ گويند.

از امام صادق (ع) است که می فرماید: ربع عقيقه بايد به قابله داده شود و اگر قابله نبود، به مادركودك داده شود تا او بهركس كه خواهد هديه كند، و نيز ده مسلمان از آن اطعام گردد، و اگر بيشتر اطعام شوند بهتر است،
و از آن حضرت(ع) که می فرمایند: چون خواهى عقيقه ذبح كنى، بگو: «اى قوم من از بتانى كه شريك خدا ساخته‏ ايد بيزارم، و من به حقيقت رو ميكنم به آن كس كه آسمان و زمين را آفريد و من مشرك نيستم. نماز و حج و زندگى و مرگم براى خداوند آفريدگار جهانيان است، خدايى كه شريك ندارد، و به اين كار مأمورم و من از تسليم ‏شده‏ گانم، خداوندا از سوى تو آمده ‏ام و بسوى تو باز خواهم گشت، بنام خدا و خدا بزرگتر است، خداوندا بر محمد و آل او درود فرست، و اين عقيقه را از فلان (نام فرزند را ببرد) قبول كن.» بعد از اين دعا عقيقه را ذبح كند.