آن گاه كه رستاخيز فرا رسد و خداى تبارك مردمان را گرد آورد نخستين كسى كه خوانده شود حضرت نوح عليه السّلام باشد و به او بگويند: آيا رسالت خود را رساندى؟ 
او در پاسخ مى‏ گويد: آرى. 
به او مى‏ گويند: چه كسى گواه تو باشد؟ 
پاسخ دهد: محمّد بن عبد اللَّه(ص)

فرمود: پس نوح پيش بيايد و پا بر دوش مردم نهد تا به محمّد(ص) رسد و اين در حالى است كه حضرت محمّد(ص) بر پشته‏ اى از مشك قرار دارد و على عليه السّلام نيز همراه اوست و اين مفهوم سخن پروردگار است:
فَلَمَّا رَأَوْهُ زُلْفَةً سِيئَتْ وُجُوهُ الَّذِينَ كَفَرُوا. 
پس نوح به محمّد(ص) گويد: اى محمّد! همانا خداى تبارك و تعالى از من پرسيد كه آيا رسالتم را رسانده‏ ام و من پاسخ دادم: آرى، پس فرمود:
كيست كه گواه تو باشد؟ 
گفتم: محمّد(ص).

پيامبر(ص) مى‏ فرمايد: اى جعفر و اى حمزه! برويد و براى نوح گواهى دهيد كه او رسالت خويش را رسانده است. 

امام صادق(ع) فرمود: پس جعفر و حمزه دو گواه پيامبران هستند در تبليغ رسالتشان. 
من عرض كردم: قربانت گردم پس على عليه السّلام كجاست؟ 
فرمود: جايگاه او بسى والاتر از اينهاست.

رفتار رسول خدا(ص) با اصحاب خويش‏

جميل از امام صادق عليه السّلام روايت مى‏ كند كه فرمود:
پيامبر اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم لحظات خود را در ميان اصحابش آن گونه تقسيم مى ‏كرد كه نگاهش به اين و آن از روى عدالت بود.