عقیق: در روایات بحثی است راجع به علائم موقنین، یعنی آنهایی که باورشان آمده که قیامت هست.

یک: أَيْقَنَ أَنَّ اللَّهَ حَقٌّ فَآمَنَ بِهِ
باور دارد که خدا حق است، پس به او ایمان می‏ آورد.

دو: ‏وَ أَيْقَنَ بِأَنَّ الْمَوْتَ حَقٌّ فَحَذِرَهُ
باورش ‏آمده که می ‏میرد.

سه: وَ أَيْقَنَ بِأَنَّ الْبَعْثَ حَقٌّ فَخَافَ الْفَضِيحَةَ
باورش آمده که بعث حق است، پس از بی ‏آبرویی در صحرای محشر می‏ ترسد.

چهار: وَ أَيْقَنَ بِأَنَّ الْجَنَّةَ حَقٌّ فَاشْتَاقَ إِلَيْهَا
باور دارد که بهشت حق است، پس مشتاقانه به سوی آن حرکت می‏ کند.

پنج: وَ أَيْقَنَ بِأَنَّ النَّارَ حَقٌّ فَطَهَّرَ سَعْيَهُ لِلنَّجَاةِ مِنْهَا
باورش آمده که جهنّم هست، پس تمام تلاشش را می ‏کند که جهنّمی نشود.

شش: وَ أَيْقَنَ بِأَنَّ الْحِسَابَ حَقٌّ فَحَاسَبَ نَفْسَهُ.
باور دارد که حساب‏رسی در قیامت هست، پس خودش در دنیا به حساب اعمال خود رسیدگی می‏ کند.

امّا برخی چون باورش نیامده، سر دوراهی که قرارمی‏ گیرند، نقد دنیا را با نسیه آخرت عوض نمی‏ کنند. می‏ گویند «سیلی نقد به از حلوای نسیه !

پی نوشت:
از مباحث مرحوم حضرت آیت الله حاج آقا مجتبی تهرانی