عقیق:به ابو عبد الله صادق (ع) گفتم: كسى كه پاى خود را بر زمين نجس مى ‏گذارد، و بعد از آن بر روى زمين پاك، راه مى‏ رود، مى‏ تواند نماز بخواند؟

ابو عبد الله گفت: اشكالى ندارد، در صورتى كه پانزده ذراع (قريب ۸ متر) بر روى زمين پاك حركت كند و يا به همين اندازه پاى خود را بر زمين پاك بسايد.

با ابو جعفر باقر (ع) مى‏ رفتم. آن حضرت از روى مدفوع خشكيده اى گذشت و گوشه جامه‏ اش به آن مدفوع خورد. من گفتم: قربانت شوم.

پاى خود را بر روى مدفوع گذاشتى و به جامه‏ ات نيز اصابت كرد. ابو جعفر گفت: مگر خشكيده نبود؟ من گفتم: چرا. ابو جعفر گفت: اشكالى ندارد. خاك، خودش نجاست خودش را تطهير مى‏ كند.

به شهر مدينه وارد شديم و در جايى منزل گرفتيم كه ميان ما و ميان مسجد، كوچه كثيفى واقع بود. به خدمت ابو عبد الله صادق (ع) رفتيم.

آن حضرت پرسيد: در كجا منزل گرفته ‏ايد؟ من گفتم: در خانه فلانى منزل كرده ‏ايم ولى ميان ما و ميان مسجد كوچه كثيفى واقع شده است.

ابو عبد الله گفت: مانعى ندارد. خاك زمين، خودش نجاست خودش را پاك مى‏ كند.

من گفتم: اگر روى پهن‏تر قدم بگذارم، اشكالى دارد؟

ابو عبد الله گفت: پهن چار پا و سرگين دام، ضررى ندارد.

 پی نوشت:

گزيده كافى، ج‏۲، ص48.

منبع:جام

211008