عقیق: امام علی‌بن موسی‌الرضا(ع) از لحاظ علمی منزلت بالایی داشتند و از بیست و چند سالگی در مدینه به فتوا می‌نشستند. آن حضرت در حرم پیامبر(ص) می‌نشستند و هرگاه کسی از علمای مدینه در مسئله‌ای در می‌ماند،‌ همگی به امام اشاره می‌کردند و مسائل خود را از ایشان می‌پرسیدند و امام هم به آن‌ها پاسخ می‌گفتند. امام رضا(ع) در هر شهری از مدینه تا مرو که اقامت می‌کردند، مردم پیش او می‌رفتند و درباره مسایل دینی خود سؤال می‌کردند.

ثامن‌الحجج(ع) پیوسته با قرآن مأنوس بودند، آن را به دقت می‌خواندند و در آیات آن تدبر می‌کردند و می‌اندیشیدند که درباره چه چیز و در چه وقت نازل شده است. گفتار، ‌پاسخ و مثال‌های آن حضرت همه برگرفته از قرآن کریم بود.

ایشان در روایتی، مؤمن حقیقی را دارای سه خصلت از سنت خدا، پیامبر و ولی او دانسته است) کتمان سِر، مدارا با مردم و صبر در سختی‌ها (و به منظور بیان این سه خصلت به سه آیه «عَٰالِمُ الْغَیْبِ فَلَا یُظْهِرُ عَلَی‌ غَیْبِهِ أَحَدًا إِلَّا مَنِ ارْتَضَی‌' مِنْ رَسُولٍ...»(جن، 27-26)، خُذِ الْعَفْوَ وَأْمُرْ بِالْعُرْفِ وَأَعْرِضْ عَنِ الْجَاهِلِینَ»(اعراف، 199) و «وَالصَّابِرِینَ فِی الْبَأْسَاء والضَّرَّاء...»(بقره، 177) استناد می‌کنند. (ابن بابویه، 1403ق، ج1، ص82؛ طبرسی، 1385ق، ص85)

آن امام همام در روایت دیگری فرموده‌اند: نزدیک‌ترین حالتی که بنده نسبت به خداوند دارد حالتی است که در سجده است و این سخن خداوند است که -در آیه 19 سوره علق- فرمود: «... وَاسْجُدْ وَاقْتَرِبْ» (کلینی، 1365ش، ج3، ص256؛ ابن‌بابویه، 1378ق، ج2، ص7)

مجموعه تفسیری امام رضا(ع)، چاپ اول 1392،‌ انتشارات بنیاد بین‌المللی فرهنگی و هنری امام رضا(ع)