عقیق: جمعی در محضر امام صادق (ع) بودند، سخن از شیعیان و پیروان امامان خاندان رسالت (ع) به میان آمد، پس امام صادق (ع) به یکی از حاضران به نام عَقَبه فرمود: وقتی که نفس به گلو رسید (لحظه مرگ فرا رسید)! آنگاه امام سکوت کرد. معلّی بن خُنیس در آنجا حاضر بود، به عقبه اشاره کرد که از امام صادق (ع) سؤال کن تا بقیّه سخنش را بفرماید.
عقبه از امام پرسید: انسان در آن لحظه مرگ چه چیز می بیند؟
امام صادق (ع) فرمود: می بیند! عقبه تا دَه بار پرسید: چه می بیند؟!
امام صادق (ع) در پاسخ به طور مکرر می فرمود: می بیند!
عقبه به سؤال خود ادامه داد و اصرار کرد که چه می بیند؟
امام صادق فرمودند: اصرار داری که بدانی چه می بیند؟!
عقبه عرض کرد: آری ای پسر رسول خدا؛ من شیعه و در دین شما هستم، اگر بر اثر جهل، دینم را از دست بدهم چه کنم؟ هر ساعت که دستم به دامن شما نمی رسد.
عقبه در حالی که گریه می کرد به گفتار خود ادامه می داد. دلِ امام صادق (ع) به حال او سوخت و فرمود: «ای عقبه! هیچ شیعهِ باایمانی نمی میرد، مگر اینکه سوگند به خدا در هنگام مرگ آن دو نفر را می بیند».
عقبه پرسید: آن دو نفر کیستند؟

امام صادق (ع) فرمودند: آن دو نفر، رسول خدا (ص) و علی (ع) می باشند.
عقبه عرض کرد: اگر مؤمن در لحظه مرگ (در آغاز عالم برزخ) آن دو نفر را می بیند، آیا دلش می خواهد به دنیا بازگردد؟
حضرت فرمودند: مؤمنی که از دنیا رفت تا آن دو نفر را ندیده، نمی خواهد از دنیا دل بردارد، ولی وقتی که آن ها را دید دل از دنیا می کند.
عقبه پرسید: آیا آن دو نفر با او سخن می گویند؟
حضرت فرمودند: آری هر دو به بالین مؤمن می آیند، نخست پیامبر (ص) با توجه مخصوص و کامل به او می نگرد و به او می فرماید: «مژده باد به تو ای دوست خدا، من برای تو بهتر هستم از آنچه را که در دنیا واگذاشتی».
سپس آن حضرت برمی خیزد، آنگاه علی (ع) به پیش می آید و با توجه مخصوص و کامل به مؤمن می نگرد و به او می فرماید: مژده باد به تو ای دوست خدا، من علی پسر ابوطالب هستم که در دنیا مرا دوست داشتی، اکنون از نتیجه دوستیت بهره مند می گردی آنگاه امام صادق (ع) فرمودند: همانا خداوند این مطلب را در قرآن بیان کرده است.
عقبه: فدایت گردم، در کجای قرآن بیان کرده؟

امام صادق: در سوره یونس (آیه 63 و 64) که می فرماید: «اَلّذینَ آمَنُوا وَ کانُوا یَتَّقُونَ- لَهُمُ البُشری فی الحَیاة الدُّنیا وَ فِی الآخِرَة لاتَبدیلَ لِکَلِماتِ اللهِ ذلِکَ هُوَ الفَوزُ العَظیم؛ همان ها که ایمان آورده اند و پرهیزکار بودند، در زندگی دنیا و آخرت شاد و مسرورند و وعده های خدا تخلف ناپذیر است و این است آن رستگاری بزرگ.»

پی نوشت ها:
1- تفسیر نورالثقلین، ج2: 310.
2- عالم برزخ در چند قدمی ما: 226.

منبع:قدس

211008