عقیق: یکی از عوامل بسیار مؤثری که انسان را در مسیر عرفان و عبادت و خودسازی، یاری می کند یاد مرگ است.

انسان در زندگی دچار غفلت می شود و در اثر همین غفلت، به گناه دچار می شود و همه چیز را از دست می دهد، امّا آنچه که می تواند او را بیدار سازد و از غفلت به در آورد، یاد مرگ است و این که متنبّه شود که قبر و قیامتی در کار است و باید جواب کارها و کردارهای خود را بدهد.

یاد کردن از سکرات موت، تنهایی و تاریکی گورستان، فشار قبر، سؤال و جواب، سختی های عالم برزخ، عذاب های جهنم، به دست گرفتن نامه اعمال، صحرای محشر، قیامت، همه و همه باید تن هر انسانی را بلرزاند و از غفلت به در آورد.

امام علی علیه السّلام می فرمایند: «من از انسان غافلی که مرگ با سرعت پشت سر او در حرکت است، در شگفتم!»۱

و نیز می فرمایند: «من تعجّب می کنم از کسی که مرگ را فراموش کرده و حال آن که کسی را که می میرد مشاهده می کند.»۲

و نیز می فرمایند: «هر کس بگوید من فردا زنده خواهم بود حقیقت مرگ را درنیافته است. هر کس آرزوی دراز داشته باشد مرتکب گناه می گردد. هر کس از سرعت مرگ اطلاع داشته باشد، آرزوهای خود را ترک می کند و دنیا را مبغوض می شمارد.»۳