نفی کسالت در سیره و سخن پیشوایان دینی

عقیق: نشاط و اشتياق يا رغبت و علاقه به جلوه هاي جاري در زندگي از روحيات رحمت آفريني است كه حيات انسان را مهر و اميد مي بخشد و با سلامت و سربلندي هر يك از ما را به سر منزل مقصود مي رساند. پيشوايان ديني ما با سيره و سخن خويش"كسالت و بي حالي" را ضد نشاط دانسته و ارزش اين مهم را به گونه هاي مختلفي بازگو كرده اند. امام صادق(ع) به طور ويژه اين موضوع را به بعضي از فرزندان خويش گوشزد كرده و فرمود: بر تو باد به دوري از كسالت و بي حالي و غصه و اندوه در زندگي كه اين دو مانع بهره و لذت تو از دنيا و آخرت مي شود.

شناخت درست و دقيق"درد" نيمي از "درمان" است و آشنا شدن با بيماري تنبلي، بي حالي، بي حوصلگي ما را براي درمان قدرت و قوت روحي بيشتري مي بخشد. اميرمومنان نشان روشن اين پديده را اين گونه بيان فرمود: تاخير انداختن كارها، نماد نمايان كسالت تنبلي و دل مردگي است.

به يقين با شناخت اين نشانه نخست خود را مي توان آزمود، سپس درباره دوستان، همكاران و تمامي اطرافيان قضاوتي سنجيده داشت. ناگفته پيداست با فردا فردا كردن و وعده دادن انجام كارها آن هم يكي دوبار تنبلي و بي حالي تحقق نمي يابد، بلكه هرگاه به تاخير انداختن كارها شيوه هميشه انسان شود، بيماري بي حوصلگي و كسالت به چشم مي خورد و نياز به درمان دارد.

- ايجاد شناخت نسبت به نشاط و شادكامي

انبساط خاطر و شادكامي هديه اي حيات بخش در تمامي عرصه هاي زندگي به ويژه عبوديت و بندگي است زيرا وجود انس و آرمان گرايي به فرد مي بخشد و سرانجام موفقيت و كاميابي به ارمغان مي آورد. آنان كه از اين نعمت ناب و سرور آفرين بهره دارند در راه دستيابي به اهداف خود صاحب صبر و شكيبايي در روياروي با سختي ها و تلخي ها مي شوند و نگاهشان به روز و ماه ها و حتي سال هاي پيش رو نگاهي سبز و زيبا و به دور از افسردگي و دل مردگي مي گردد، به گونه اي كه اراده و تصميم تحرك در زندگي را همراه و همدل خويش ساخته با انرژي مثبت و مفيد به فردا مي نگرند.

- ايجاد اميد و زنده دلي در پرتو معارف روشني بخش آسماني

هرگاه خوف و هراس انسان نسبت به گذشته يا تيرگي و تاريكي درباره حال و آينده كشور وجود آدمي حكفرما شود، روح و روان انسان زمينگير و در پي آن اعضا و اندام ما نسبت به اعمال انميد بخش سخت و سنگين مي شود. دميدن روح اميد و اميد واري نسبت به رحت و رضوان الهي، غبار هاي تيره و تار نوميدي را از آسمان دل و ديده كنار مي زند و طلوعي طلايي از عشق و اشتياق زنده دلي و نشاط مي آفريند.

- پرهيز از پرخوري و شكم بارگي

پرخوري و شكم بارگي، بي ارادگي و خمودي مي آورد و رعايت اعتدال در خوردن، سلامتي، طول عمر و نورانيت دل به آدمي مي بخشد. خوردن بيش از حد روح را سرگرم مي كند تا غذاي زايد هضم شود و بدن را به سوخت و ساز بيشتري وادار سازد و سرانجام انسان را زودتر از موعد از پا در مي آورد. بدين خاطر بيشتر انسان هاي پرخور عمر طولاني ندارند. امير مومنان علي (ع)فرمود: كسي كه زياده روي در خوردن نمايد سه چيز گريبان او را مي گيرد: پوشش بر قلب او، چرت بر چشم او و كسالت و سستي در بدن او.