عقیق:آیت الله حاج آقا مجتهدی تهرانی در یکی از جلسات درس اخلاق خود به روایتی اشاره کردند که شخصی به حضرت امام صادق (ع) عرض کرد: زندگی دنیایی ات را بر چه چیز بنا کرده‌‏اى؟
«فرمودند: بر چهار چیز.
اول آنکه فهمیدم عمل مرا دیگرى انجام نمی‌دهد، پس به کوشش پرداختم.
دوم دانستم که خداوند بر حال من اطلاع دارد، پس خجالت کشیدم.
سوم فهمیدم روزى مرا دیگرى نخواهد خورد، پس آرامش یافتم.
و چهارم اینکه  دانستم بالأخره به سوى مرگ می‌روم، به همین جهت آماده آن شدم.»*
حاج آقا مجتهدی تهرانی در شرح این حدیث بیان کردند: مورد اول مربوط به طاعات است؛ یعنی طاعات تو را کسی برای تو انجام نمی‌دهد؛ وقتی هم که از دنیا رفتی، هرچه وصیت هم داشته باشی، ظاهری است؛ این را بدان که کارت را خودت باید بکنی.
اما نکته دوم راجع به گناهان است؛ یعنی اینکه خداوند بر من آگاه است و بر من احاطه دارد و نسبت به همه اعمالم، حاضر و ناظر است؛ پس این موجب شد که گناه نکنم و از خدا خجالت بکشم، از خدا حیا و شرم کنم.

روزی تو را کسی نمی‌تواند بخورد
اما اینکه امام فرمودند روزی من را کس دیگری غیر من نمی تواند بخورد، یعنی اگر دیدی خودت نخوردی، بدان که رزق تو نبوده است؛ بی جهت این طرف و آن طرف دویدی، خودت را خسته کردی.
و بلاخره اینکه آخر زندگی دنیایی من، کوچ کردن و رفتن از دنیا است؛ آخر زندگی در دنیا مرگ است، پس خودم را آماده کردم و آمادگی برای مرگ به این است که در این سفر باید توشه داشته باشم؛ توشه ای همراه خود ببرم؛ پس توشه زندگی اخروی را آماده کردم.

پی نوشت:
بحارالانوار، جلد۷۵، صفحه ۲۲۸

منبع:سبک زندگی

211008