عقیق:محمد بن فيض، از امام محمد باقر(ع) روايت كرده است كه آن حضرت فرمود كه: «عصاى موسى(ع) در نزد آدم(ع) بود، بعد از آن به شعيب منتقل شد، پس به موسى بن عمران رسيد. و به درستى كه آن عصا نزد ما است، و من در اين نزديكى آن را ديدم، به مرتبه‏ اى سبز و تازه بود.

كه گويا الحال از درخت خود جدا شده بود. و به درستى كه اين عصا، سخن مى‏ گويد چون مأمور شود به سخن گفتن، و براى قائم ما مهيّا و آماده شده، و قائم ما به آن عصا مى ‏كند آنچه موسى به آن مى ‏كرد. و به درستى كه اين عصا، به ترس مى ‏افكند هر كه آن را ببيند و فرو مى‏ برد آنچه دشمنان ما تزوير مى‏ كنند و به دروغ آن را به خلق مى‏ نمايند، و مى ‏كند آنچه را كه به آن مأمور شود.

به درستى كه اين عصا، كه در آنجا كه شروع كرد كه فرو برد آنچه را كه به دروغ به مردم مى ‏نمودند، و همان را باز مى كرد و آن را دو شعبه (يعنى: دو طرف) بود: بالا و پايين. و يكى از دو شعبه، در زمين و ديگرى در سقف بود، و ميانه لب بالا و پايين آن چهل ذراع بود. و به زبان خويش، آنچه را كه به تزوير و حيله ساخته بودند، فرو مى ‏برد».

ابوحمزه ثُمالى، از امام جعفر صادق(ع) روايت كرده است كه گفت: شنيدم از آن حضرت كه مى‏ فرمود: «الواح موسى(ع)، در نزد ما است، و عصاى موسى در نزد ما است، و ماييم وارث‏هاى پيغمبران».

ابوسعيد خراسانى، از امام جعفر صادق(ع) روايت كرده است كه آن حضرت فرمود كه: « امام محمد باقر(ع)فرمود كه: قائم ما چون در مكّه قيام كند، و اراده نمايد كه متوجه كوفه گردد، جارچى آن حضرت جار كند كه: هيچ از شما طعام و شراب و آب و نان را بر ندارد، و سنگ موسى بن عمران را بردارد، و آن يك بار شتر است. پس در هيچ منزلى فرود نيايد، مگر آن‏كه از آن سنگ چشمه جارى شود. پس هر كه از آن بخورد و گرسنه باشد، سير شود و هر كه تشنه باشد سيراب گردد، و همان توشه ايشان است تا در نجف اشرف فرود آيد از پشت كوفه».

پی نوشت:

تحفة الأولياء (ترجمه أصول كافى)، ج‏۱، ص740تا743.

 منبع:جام

211008