اصل کتاب به زبان عربى است و مؤلف در مقدمه مى‏نویسد:
"چون ما نمى‏توانیم حقوق آن حضرت را ادا نماییم و شکر وجود و فیوضاتش را آن طور که شایسته است، به جا آوریم بر ما واجب است آن مقدار از اداى حقوق آن حضرت را که از دستمان ساخته است، انجام دهیم. . . بهترین امور در زمان غیبت آن حضرت، انتظار فرج آن بزرگوار و دعا براى تعجیل فرج او و اهتمام به آنچه مایه خشنودى آن جناب و مقرب شدن در آستان اوست، مى‏باشد."

زیرا که هر کس آن حضرت را یاری نماید در حقیقت خدای را یاری نموده است: "و لینصرن الله من ینصره ان الله لقوی عزیز" و به تحقیق که خداوند یاری می کند کسی که او را یاری نماید همانا خداوند در منتهای قدرت و توانایی است. سخن در این زمینه در سه مطلب بیان می گردد:
مطلب اول: بدون تردید خدای قادر متعال هیچ گونه نیازی و احتیاجی به یاری کسی ندارد زیرا که او واجب الوجود است غنی بالذات می باشد و همه مخلوقات نیازمند به اویند بنابراین منظور از یاری کردن خداوند عبارت است از یاری کردن دین خدا و یاری کردن پیامبر و ائمه اطهار و اولیای بزرگوار و به عبارت دیگر هر آنکه در یاری کردنش رضای خدای تعالی است، یاری کردن او در حقیقت یاری کردن خداوند می باشد.
مطلب دوم: بدان که منظور از باری نمودن آن حضرت اقدام کردن و همکاری نمودن در هر کاری است که شخص بداند مورد نظر و خواست آن بزرگوار است و لذا چگونگی یاری کردن بر حسب زمان ها و احوال و مکان ها متفاوت می شود، یاری کردن در زمان ظهورش به گونه خاصی انجام می گردد، در زمان غیبتش نحوه دیگری است پس گاهی یاری کردن به وسیله تقیه انجام می شود و گاهی با دعوت به او است و گاهی با جهاد کردن در رکاب او و گاهی هم به دعا کردن برای تعجیل فرج ظهورش و گاهی با ذکر فضائل و صفات و دلایل و معجزات و نشانه های آن جناب و گاهی با یاری کردن دوستان و محبان و گاهی با تالیف و نشر کتاب ها انجام می گردد و گونه های دیگر یاری کردن که بسیار است و بر صاحبانش پوشیده نیست.
مطلب سوم: در بیان چگونگی یاری کردن خداوند است نسبت به بندگانش که آن را جزای نصرت و یاری آنها به اولیای خدای تعالی و دین و رسولان خود قرار داده است بر اساس آنچه از روایات استفاده کرده ایم.
می گوییم: ممکن است منظور از این نصرت آن است که خدای تعالی بنده اش را در آسانی و سختی و گرفتاری و راحتی یاری فرماید به اینکه بنده را از اموری که او را از رحمتش دور می سازد محفوظ بدارد از قبیل شرارت و تبختر و سرکشی و طغیان و صفات هلاک کننده دیگر که هنگام رفاه و خوشی بر بندگان عارض می شود.
مانند بی تابی و جزع و کسالت و خودباختگی و امثال اینها که در موقع بلا و گرفتاری در بندگان پدید می آید اما پیروزی بر دشمنان در این دنیای فانی تابع مصالح و حکمت های الهی است و به حسب زمینه ها و زمان ها متفاوت می گردد پس گاهی دوستانش در دنیا غالب می شوند و گاهی مغلوب می گردند به خاطر حکمت ها و علت های خاصی که بعضی از آنها در اخباری که از امامان معصوم روایت شده بیان گردیده اند و آوردن آن اخبار با رعایت اختصار سازگار نیست.
و اینکه خداوند فرموده است :"و یثبت اقدامکم" و گام هایتان را استوار می سازد. ممکن است استواری گام ها در آخرت بر صراط باشد چنانکه ظاهر عطف به وسیله حروف آن است که معطوف علیه غیر از معطوف می باشد.
احتمال ضعیفی هم هست که عطف تفسیری بر اولی باشد که معنی آن استوار کردن گام ها در دنیا و حفظ آنها در موارد لغزش ها باشد که از افتادن در گرداب گناه و خلاف کاری محفوظ بمانند.

منبع:شبستان

211008