كرامتى زمینى و كرامتى آسمانى

عقیق:یكى از اصحاب امام حسن مجتبى(ع) حكایت می كند: روزى آن حضرت از شهر مدینه منوّره عازم شهر شام شد.

من نیز با عدّه اى - كه تعداد آن ها هفتاد نفر بود - به همراه حضرت حركت كردیم . 

امام(ع) هنگام حركت ، روزه بود و هیچگونه آذوقه و زاد و توشه اى همراه خود برنداشته بودیم . 

چون مقدارى از مسافت را پیمودیم ، خورشید غروب كرد و نماز مغرب و عشاء را به امامت آن حضرت خواندیم؛ و بعد از نماز، حضرت دست به دعا برداشت . 

و هنگامى كه دعایش به درگاه خداوند متعال پایان یافت ، ناگاه متوجّه شدیم كه درى از آسمان گشوده شد و ملائكه الهى به همراه زنبیل هایى كه پر از میوه و اشیاء خوراكى بود، وارد شدند. 

و سپس آن غذاهاى داغ و لذیذ؛ و همچنین میوه ها را جلوى میهمانان امام حسن مجتبى (ع) چیدند؛ و همه ما به همراه آن حضرت از آن غذاها و میوه ها میل كردیم . 

و چون بسیار خوش طعم و لذیذ بود؛ و از جهتى ما نیز راه زیادى را پیموده بودیم و خسته و گرسنه شده بودیم ، طبیعى بود كه زیاد خوردیم .

ناگهان گله آهوانى را در بیابان مشاهده كردیم كه دسته جمعى در حال عبور بودند .

حضرت مجتبى(ع) فریادى بر آن ها كشید؛ و تمامى آن ها با نداى لبیّك ، فریاد امام(ع) را پاسخ گفتند و ایستادند.

پس از آن حضرت به آهوها اجازه حركت داد و آن ها به راه خود ادامه دادند و رفتند.

جمعیّت اظهار داشتند: یاابن رسول اللّه ! این ها حیواناتى وحشى بودند؛ و این كرامتى ، زمینى بود؛ چنانچه ممكن باشد كرامتى بر ما ارائه فرما كه آسمانى باشد.

زد؛ و ناگهان گوشه اى از آسمان شكافته شد و نورى فرود آمد كه روشنائیش تمام خانه هاى شهر مدینه را فرا گرفت و پس از آن به وسیله آن نور زلزله و حركتى عجیب در ساختمان ها ظاهر گشت كه تمامى افراد وحشت زده شدند؛ و به امام(ع) گفتند: یاابن رسول اللّه ! دیگر بس ‍ است، همین معجزه ما را كفایت كرد و ایمان آوردیم؛ اكنون دستور بده تا اوضاع به حالت طبیعى خود باز گردد.

پس امام حسن مجتبى (ع) جمعیّت را مخاطب قرار داد و فرمود: ما اهل بیت عصمت و طهارت(ع)  اوّل همه اشیاء و آخر همه امور هستیم .

و ما قبل از آفرینش دنیا؛ و بلكه قبل از تمام موجودات جهان آفریده شده ایم و تا آخر دنیا نیز جاوید خواهیم بود. 

و ما اگر بخواهیم مى توانیم در امور طبیعت با امر و نهى تصرّف نمائیم و در آن ها دگرگونى به وجود آوریم.

منبع:

مدینة المعاجز، ج 3، صص 235-234؛ اثبات الهداة، ج 2، ص 561-562. (نقل از کتاب « چهل داستان و چهل حدیث از امام حسن مجتبى(ع)»، عبداللّه صالحى)

منبع:جام

211008