عقیق:وقتی در کورسوی شب دیجور تنهایی، شهاب ثاقب انتظار یار غایب از نظر می درخشد و نور امید و عطر وصال می پراکند، می توان با یاران همدل و دوستان همراه، سرود شوق و نوای شور و شرح شعور سر داد و راهی جمکران دلها شد.

آری؛ دوباره غروب پنجشنبه و طلوع جمعه، دوباره نام یار و تداعیِ وعده دیدار؛ دوباره عشق؛ دوباره نور؛ دوباره سرور عبور از جاده سرد شب و رسیدن به پگاه روشنان انتظار یار...

این حکایت هر هفته ماست در این روزگار...

حکایت ما و جای خالی او که در تردید و تردد این دورانِ آخرین، نه جانی برای عاشق شیدای دیدار باقی گذارده و نه توانی برای خیل منتظران یار...

اما وقتی در غیبت خورشید و ابراندودی آسمان جهان، در آخرالزمان، می توان دل را به شوق انتظار صفا داد و جان را جلای امید آمدنش صلا؛ چرا باید دست غم روی دست رخوت نهاد و پای از راه و دل از کار برکشید و کنج عزلت و غربت و نخوت و رخوت برگزید و زیر کپر حسرت، نوای عسرت سر داد؟

وقتی می توان با امید و شوق، شیدایی انتظار آمدن آفتاب را حتی در امتداد این شب زمستانی دیجور، پی گرفت و دل به قرار بیقرای ها، مهدی صاحب الزمان سپرد، چرا باید در بیابان سردی و سرمای سوزان غم و نجوای دردناک تنهایی، سرود درماندگی خواند و نای خسته را بینواتر از همیشه در زنجموره غم گم کرد؟

آری؛ او می آید و بهار آمدنش، دلهای ما را به بهشت و باران دعوت خواهد نمود.

خداکند که بهار رسیدنش برسد

شب تولد چشمان روشنش برسد

چو گرد بر سرراهش نشسته ام شب و روز

به این امید که دستم به دامنش برسد

هزار دست پراز خواهشند و گوش به زنگ

که آن انارترین روز چیدنش برسد

 چه سال ها که دراین دشت منتظر ماندم

که دست خالی شوقم به خرمنش برسد

براین مشام و براین جان چه می شود یارب

نسیمی از چمنش بویی از تنش برسد

خدای من دل چشم انتظار من تا چند

به دور دست فلک بانگ شیونش برسد؟

چقدر بر لب این جاده منتظر ماندن

خداکند که از آن دور توسنش برسد.

در این عصر پنجشنبه و در آستانه پگاه آدینه ای دیگر، جرعه نوش کلام ناب و تابناک معصومین(ع) می شویم با احادیث مهدوی دل و جان خویش را صفا می بخشیم و با استقبال جمعه، این مدیر کل روزهای هفته می رویم و نام نامیِ مولایمان را با غرور و افتخار و امید و آرزو نجوا می کنیم و نوای عشق و وصال سر می دهیم.

قال السجّاد (ع)

اِنتِظارُ الفَرَجِ مِن أعظَمِ الفَرَجِ .

انتظار فرج خود از بزرگترين گشايشهاست .(1)

 قال رسول الله (ص):
أفضَلُ العِبادَتِ انتِظارُ الفَرَجِ .

برترين عبادت انتظار فرج است .(2)

 قال الصادق (ع):
إنَّ لِصاحِبِ هذَا الأمرِ غَيبَتاً ، فَليَتَّقِ اللهَ عَبدٌ وَ ليَتَمَسَّك بِدينِهِ .

همانا صاحب اين امر را غيبتي باشد . از اين رو بنده بايد از خداي پروا پيشه كند و به دين خويش تمسك جويد . (3)

قال رسول الله (ص):
المهديُّ مِن وُلدِ فاطمهَ .

مهدي (ع) از فرزندان فاطمه(س) است .(4)

قال رسول الله (ص):
إنَّ عَليَّ بنَ أبي طالبٍ (ع) إمامُ اُمَّتي وَ خَليفَتي عَلَيها مِن بَعدي ، وَ مِن وُلدِهِ القائِمُ المُنتَظَرُ الَّذي يَملَاُ اللهُ بِهِ الأرضَ عَدلاً وَ قِسطاً كما مُلِئَت جَوراً وَ ظُلماً .

علي بن ابي طالب (ع) ، پس از من پيشواي امت من و جانشين من بر آنان است . و از جمله فرزندان اوست آن قائم المنتظر كه خداي به واسطة او زمين را از عدل و داد مي آكند آن گونه كه از جور و ظلم لبريز شده باشد(5) .

قال الصادق (ع):
مَن أقَرَّ بِالأئِمَّهِ مِن آبائي وَ وُلدي وَ جَحَدَ المَهديَّ مِن وُلدي ، كانَ كَمَن أقَرَّ بِجَميعِ الأنبياءِ وَ جَحَدَ مُحَمَّداً (ص) .

هر كه به امامان از نياكان و فرزندانم معتقد باشد و مهدي از فرزندانم را نكار كند ، همانند كسي است كه به همگي پيامبران معتقد باشد و محمد(ص) را انكار كند .

باری؛ آنگاه که می توان می توان با امید و شوق، شیدایی انتظار آمدن آفتاب را حتی در امتداد این شب زمستانی دیجور، پی گرفت و دل به قرار بیقرای ها، مهدی صاحب الزمان سپرد، چرا باید در بیابان سردی و سرمای سوزان غم و نجوای دردناک تنهایی، سرود درماندگی خواند و نای خسته را بینواتر از همیشه در زنجموره غم گم کرد؟

آری؛ او می آید و بهار آمدنش، دلهای ما را به بهشت و باران دعوت خواهد نمود.

خداکند که بهار رسیدنش برسد

شب تولد چشمان روشنش برسد

چو گرد بر سرراهش نشسته ام شب و روز

به این امید که دستم به دامنش برسد

شعر: سعید بیابانکی

پی نوشت ها:

1_(الاحتجاج 2/154)

2_(كمال الدين 1/287)