اربعین یعنی چهل روزبی‌خورشیدوماه

عقیق:روزهایی بدون خورشید و شبهایی بدون ماه. و ما در این ظلمات، با صدای علی‌گونه زینب است که ره گم نکرده‌ایم و پا به پای پاهای پر از آبله راه پیموده‌ایم و به راهی سر نهاده‌ایم که هر خاری از آن دارد نشانی از کف پایی.
راهی که پر است از مظلومیت خاندان نبوت و ستمهایی که به کاروان آل‌الله تحمیل شده و ما چشمانمان اشکبار و دلهایمان لبالب از غصه است برای مصیبتهای سیده زینب(س)، غربت امام سجاد(ع) و پریشانی و اضطراب کودکانی نازنین چون رقیه، چون سکینه... و اکنون کاروان عاشورائیان و سرافرازان عرصه بندگی به منزل چهلم رسیده‌اند. پس، این خبر را برسانید به کنعانی‌ها، ‌بوی پیراهن خونین کسی می‌آید.
روضه‌خوان روضه می‌خواند و ما چهل روضه عارفانه را در این چهل روز با اشکهای خونین خود طی نموده‌ایم هر چند سیل اشک خون و این طوفان آه ما، بهر حسین(ع)، فاطمه(س) اصغر نمی‌شود و این تقدیر عطشناک شیعه است که از کربلای حسین(ع)شروع شده تا به کوثر زلال مهدی عجل‌الله فرجه برسد. و هر چند که فرات را بر فرزندان زهرا(س) بستند ولی هنوز این، آب است که مهریه مادرمان زهراست که حیات تمام موجودات عالم وابسته مهر چنین مادری است و خدا فرمود: و جعلناً من الماء کل شیء حی(1) یعنی این جهان خلقت است که بر سفره ولایت علی ‌علیه‌السلام نشسته است. چه بدانند و چه ندانند.
چه بخواهند و چه نخواهند. ولی با این وجود در کربلا علی اصغر به خاطر یک مشت آب تشنه ماند و چشم تیر خورده عمو به تیر مانده در گلوی مشک، خیره ماند و چشم کودکان به مشک خالی عمو خیره ماند و اکبر حسین تشنه رفت و...
صدها سال است که روضه‌خوان روضه می‌خواند و هنوز، نسل بشر به دوری از حسین (ع) خو نکرده است و مثل رقیه بی‌تاب و بی‌قرار هر سو به هر سرا و سراسیمه پشت سر، یاد حسین(ع) می‌کند و کام تشنه‌اش. و حتماً حکمتی است که سال مسلمانان با محرم آغاز و به محرم ختم می‌شود و شاید این یعنی حسین(ع)سرآغاز و سرانجام دوران است.
در تاسوعا و عاشورا برای او همه سر از پا نمی‌شناسند و برای اربعینش دیگر خود را نمی‌شناسند مثل رقیه. چرا که هر چه هست حسین(ع) است و هر چه باید باشد اوست. کوچک و بزرگ و زن و مرد، توانا و ناتوان، ‌پای برهنه و پیاده، افتان و خیزان و همه گریان به سوی حرم او که کعبه عاشقان است می‌روند و با همه وجود با او که عصاره خوبیهاست، راست و حسینی، بیعت می‌کنند.
بابی انت و امی و نفسی و اهلی و مالی و اسرتی یا حسین(ع). با او می‌گویند هیهات هیهات مناالذله و به او می‌گویند که چون کوفیان فریب سپاه دروغین شام را نمی‌خورند و بیعت نمی‌شکنند و از آنانی نخواهند بود که به خاطر تحریم آب او را رها کنند. به او می‌گویند: ای شاه شهید تشنه لب یا حسین(ع) ما همچون برادر رشید و با بصیرتتان عباس، فریب امان‌نامه شمر را نمی‌خوریم و به خاطر نیزه و شمشیر دشمن خائف و خائن نیستیم و مرعوب سپاه بی‌اصل و نسب و بی‌بنیاد یزیدی نمی‌شویم و می‌دانیم که یزید گزینه‌ای جز نیرنگ و نامردی روی میز ندارد ولی به دلهای ترسان و لرزان و لغزان امید دارد. به آنها که قدرت و سپاه یزید را زیاد و بسیار می‌پندارند و نمی‌دانند آنها چون غبارند و در برابر طوفان، سرگردان و در هوا.
حسین(ع) ارباب تشنه لب، خیالتان راحت فقط در ایران میلیون میلیون سرباز سر به فرمان دارید که نسل در نسل پاکشان برای مظلومیتتان گریه کرده‌اند و از خدا فرصت لبیک گفتن به فرمانتان را خواسته‌اند و به سیده زینب گفته‌اند که غمت نباشد بی‌بی‌کلنا عباسک یا زینب(س).
خیل میلیونی ایرانیها از شیعه و سنی گرفته تا کلیمی و مسیحی و زرتشتی همه برای شما غصه دارند و از یزید تبری می‌جویند بقیه دنیا بماند. در محرم شما، در ایران ما زرتشتی‌ها و یهودی‌ها و مسیحی‌ها هم برای شما نذری می‌دهند و می‌گیرند.
برادران سنی مذهب که جای خود دارند. بیایید و ببینید در میان آنها به عشق شما چقدر نام حسن و حسین به گوش می‌رسد. من خودم رفیقی دارم که سنی است. خانواده‌اش هم سنی هستند و یک برادرش هم شهید شده که اسمش حسین بود.
موقعی که استخوانهای تفحص شده حسین را بعد از طواف به دور حرم شاه خراسان آوردند پدر پیرش بر سر قبر او به زبان کردی می‌گفت: حسین گیان و زیارت ایمام رضا هاتیده زیاتگت قبول روله.(۲) ما خودمان در ایران دیده‌ایم که الان سنگ شما را به غیر از شیعیان، سنیان و مسیحیان و کلیمیان و زرتشتیان هم به سینه می‌زنند و خونخواه شمایند.
حسین جان(ع) ما در کرمانشاه و کردستان و سیستان و بلوچستان و... بغل بغل گلهای پرپری داریم که همه سنی بودند. در بسیاری شهرهای دیگر شهدایی داریم که اصلاً مسلمان نبودند و اقلیت بودند ولی در راه اسلام و انقلاب و به تبعیت از فرزند رشیدتان حضرت روح‌الله، کربلا ندیده جان فدا کردند و شهید شدند و به اکثریت شهدا پیوستند و ما سر قبر همه آنان قرآن می‌خوانیم و با مادرانشان همدردی می‌کنیم و زیر بغل پدرانشان را می‌گیریم و رهبر مهربان ما به خانه آنها سر می‌زند و از پدر و مادر پیر آنها تفقد می‌کند. ما از همه مظلومان عالم دفاع می‌کنیم شما که عدل ستمدیده‌اید جای خود دارید.
حسین(ع)ای بی‌کفن بوریانشین؛ چون که حقی با تو می‌مانیم و به خاطر عزتی که تو با شهادتت برای ما به ارث گذاشتی می‌گوییم فمعکم معکم لامع عدوکم و به خاطر اینکه گران تمام شد برایمان رفع تشنگی و یک مشک آب، از قبیله ما یک عمو گرفت می‌گوییم مرگ بر قطعنامه بستن فرات.
خوب می‌دانیم که یزید حیله‌گر تحریم‌ها را تنها زمانی برمی‌دارد که سرها به نیزه رفته باشند و معجزه‌ها به تاراج. پس به قول و وعده او نمی‌توان امید بست چرا که یزید به غیر از آن که گرگ درنده است، روبه مکاره و دیو ستم‌واره و عقرب جراره است و در هر عصری، ‌نسلی منحوس از خود به جا گذاشته که گاهی در کاخ سفید لانه کرده‌اند و گاهی در برج‌های عاج و گاهی نیز چون سران نحس و نجس اسرائیلی در خانه دیگران خزیده‌اند. پس نباید از مبارزه پا پس کشید که زندگی جز عقیده و مبارزه برای آن نیست.

منبع:کیهان

211008