عمّار یاسر؛ آیینه حق نما

عقیق: عمار یاسر از نخستین کسانى بود که ایمان آورد. همواره پیرو رسول خدا صلى الله علیه و آله بود و در همه نبردهاى آن‏ حضرت شرکت داشت. پس از آن‏ حضرت، از یاران نزدیک و وفادار مولا على علیه السلام بود و همواره با کلام روشن‏گرش، مردم را به ‏سوى آن‏ حضرت دعوت مى‏ کرد. در نبردها همراه حضرت على(ع) بود و با سخنان شورانگیز، مردم را به همراهى آن‏ حضرت فرا مى‏ خواند. سرانجام در جنگ صفین به شهادت رسید و مولا على(ع) بر جنازه او نماز خواند.

ابو یقظان عماربن یاسر عنسى از تبار عبار مذحج یمن و حلیف و هم‏ پیمان قبیله بنى مخزوم مکه بود و در حدود 57 سال قبل از هجرت پیامبر در قبیله بنى مخزوم به دنیا آمد. پدرش یاسر و مادرش سمیه از مسلمانان پیشگام و اولین شهیدان اسلام بودند.

عمار در حدود 48 سالگى در نخستین سال‏هاى بعثت و به هنگام اقامت رسول خدا(ص) در خانه ارقم اسلام آورد و در این راه تمام آزارها و شکنجه‏ها را به جان خرید.
به‏ علت این‏که از مهاجران یمنى محسوب مى‏شد و در مکه طرفدار و پایگاه اجتماعى نداشت از مستضعفان به شمار مى‏ آمد.
مشرکان بت ‏پرست مکى، مستضعفان ساکن مکه هم‏چون عمار، بلال و صهیب را به‏ دلیل مسلمان‏ شدن شکنجه مى‏ کردند و گاهى آنان را برهنه کرده، در برابر تابش آفتاب سوزان حجاز روى ریگ‏هاى داغ مى‏ خواباندند و کتک مى‏ زدند؛ گاهى زره فولادین بر بدن آنان مى‏ پوشاندند و آن‏ها را در هنگام ظهر در برابر تابش آفتاب قرار مى‏ دادند و گاه نیز تخته سنگى بزرگ روى سینه آن‏ها مى ‏نهادند تا از این طریق آنان را وادار سازند از آیین محمد(ص) دست بکشند.
عمار در اثر این شکنجه ‏ها به همراه گروهى از مسلمانان به حبشه هجرت کرد و اندکى بعد، پس از آرامش نسبى مکه، به این شهر برگشت و آنگاه به مدینه هجرت نمود.
رسول خدا بین او و حذیفه ‏بن یمان پیمان برادرى استوار ساخت. عمار در ساخت مسجد النبى حضور فعال داشت. وقتى با توهین عثمان مواجه شد، پیامبر خدا در شأن او، این خبر غیبى را فرمود: «انک من اهل الجنه، تقتلک الفئة الباغیة..) «تو از اهل بهشت هستى. ستم‏ پیشگان تو را خواهند کشت(.
او در نبردهاى بدر، احد و جنگ‏ هاى دیگر و نیز بیعت رضوان همراه رسول خدا حضور یافت و در همه این نبردها از پیشگامان لشگر اسلام بود.
پس از رحلت پیامبر، عمار در کنار سلمان، ابوذر و مقداد از اعضاى اصلى هستۀ مرکزى تشیع، حضورى فعال داشت.
وى از مخالفان و معترضان به ماجراى سقیفه بود و در مواقع مختلف از امام على(ع) دفاع کرد. براى دفاع از اسلام در جنگ یمامه در سال 12 قمرى شرکت جست و گوش خود را از دست داد. عمار مدتى از سوى عمر والى شهر کوفه بود.
در هنگام خلافت عثمان، عمار از مخالفان مشهور حکومت بود و در این راه براى بار دیگر به مقام جانبازى در راه خدا نایل آمد. نقل است که وقتى عثمان با سخنان منطقى عمار و انتقاد صریح او از چپاول ثروت مسلمانان از ناحیه حکومت، مواجه شد، وى را به ‏شدت مورد ضرب و جرح قرار داد و لگدهاى او بر شکم عمار باعث شد عمار به بیمارى فتق مبتلا شود.
پس از قتل عثمان، عمار از دعوت کنندگان مردم به بیعت با امام(ع) و از نخستین بیعت‏ کنندگان با آن امام بود. از آن پس در همه صحنه‏ ها یار مخلص و مشاور امین امیر مؤمنان بود و در جنگ‏هاى جمل و صفین نیز شمشیر زد تا این‏که در سال 37 هجرى در 94 سالگى به ضرب شمشیر سپاه ستمگر معاویه، در جنگ صفین به فیض شهادت نایل آمد و خبر غیبى پیامبر خدا تحقق یافت.
مرگ عمار امیرالمؤمنین را سخت ناراحت کرد و در کنار پیکر بى‏جان او فرمود: رحم الله عماراً یوم ولد و یوم قتل... یبعث حیاً. آنگاه بر پیکر وى نماز خواند و بدنش را در منطقه صفین به خاک سپرد.

منبع:تسنیم