عقیق: حجت الاسلام شهاب مرادی در یادداشتی به مساله غفلت از یاد خدا و غفلت از مرگ پرداخته است؛ متن یادداشت وی در زیر می آید:

بهترین و موثرترین مواعظ ما را به فکر می برد و به محاسبه خودمان وادار می کند.

تکرار و استمرار خواندن و شنیدن این نوع مواعظ قلب آدمی را شاداب و زنده نگه می دارد و مانع غفلت می شود.

غفلت مرگ دل است. به قدری آرام و بی هیاهو دل را می کشد که اصلا خود فرد بیچاره ی غفلت زده، نمی فهمد که کِی و چطور مقهور غفلت شده و دلش مُرده.

درست مثل همین مرگ های خاموش که متاسفانه هرساله در فصل زمستان اخبار تلخ آن را می شنویم؛ قربانیان این مرگ خاموش نیز -غفلت- در خواب می میرند، خوابی که از همیشه سنگین تر است و برادریش با مرگ صمیمی تر.

از رابطه مستقیم میزان اطلاع رسانی در مورد مرگ خاموش به عموم مردم با کاهش آمار نگران کننده تلفات آن، باید به نفْس مان و قلب مان هر روز و هر شب اطلاع رسانی کنیم و هشدار دهیم.

باید آگاهانه و خردمندانه عوامل غفلت را رصد کنیم و با حساسیت عوامل غفلت زا را از دست رس چشم و فکر و خیال مان خود دور کرده و به تناسب فراوانی و شیوع موضوعات مورد غفلت آدمی به درمان آن و تقویت دل و جان اقدام کنیم. 

بیشترین غفلت، غفلت از خداست. تفکر در مورد آیات الهی (آفاقی، انفسی و آیات کریمه قرآن) و استمرار تفکر در آثار قدرت حق سبحانه و تعالی در عالم هستی و دعا و مناجات -البته سر سفره علم معصومین نه هر دعا و هر عبارتی که این روزها مد شده- و علم آموزی و خردورزی و انجام عبادات واجب و نوافل و... در درمان این جهل و غفلت موثر است.

 

رتبه دوم غفلت از مرگ ، معاد و حساب است. که باید خردمندانه دنیا را محل عبور دانست و ذخیره اندوزی و نه محل اقامت و ماندن! این مفهوم ساده را باید هر کس با تکرار و مداومت وارد قلب خود کند.

و برای ساختن آخرتی آباد هوشمندانه و خردمندانه تلاش کنیم و باید کم خوابید و ...

قال امیرالمومنین علیه السلام:

وَیلٌ لِمَن غَلَبَتْ علیه الغَفلَةُ، فَنَسیَ الرّحلةَ و لم یَستَعِدَّ