دلیل عزادارى براى فرزندان زهرا (س) چیست؟
عزادارى به دو صورت، انجام مى گیرد:
اول:انسان هنگامى که عزیزى را از دست مى دهد، در درونش نوعى دگرگونى روانى پدید مى آید که آثار جسمانى آن با اشک و اندوه ظاهرى نمایان مى شود و این یک امر طبیعى است. آنگاه که پیامبر گرامى(ص)، ابراهیم را از دست داد، اشک هاى او بر صورت مبارکش سرازیر شد و گریه را سر داد، حتى هنگامى که برخى از افراد نادان به پیامبر(ص) اعتراض کردند، و گفتند: شما ما را از گریه بر مردگان نهى مى کردید، اکنون چگونه در سوگ فرزند خود، اشک مى ریزید؟ پیامبر (ص) در پاسخ او فرمودند: من هرگز نگفته ام که در مرگ عزیزان خود گریه نکنید، زیرا این احساس ها نشانه دلسوزى و مهربانى و ترحم است و شخصى که در دلش رحم نباشد، مورد رحمت الهى نیز قرار نمى گیرد.(1)
دوم: همان طورى که گفته شده عزادارى براى حسین بن على(ع) به صورت راهپیمایى و سوگوارى بر آن بزرگوار با اشعارى که در آنها پیام شهادت حسین(ع) به عالمیان بیان مى شود، در حقیقت، دعوت مردم به ظلم ستیزى و مبارزه با ستمگران و حکام خودفروخته است و این در حقیقت، مظهر یک نوع امر به معروف جمعى است که کاخ هاى عنکبوتى ظالمان را به لرزه درمى آورد.
از اینها گذشته، بازگویى مصائب اهل بیت(ع)، آن هم در نخستین قرن تاریخ اسلام که آن را خیرالقرون مى خوانند، روشن مى سازد که پس از رحلت پیامبر(ص) چه ستم هایى بر خاندان او رفته است. پرده بردارى از رفتار و جان آن روز و گروهى که بر آنان لباس قداست پوشانده شده، براى ناآگاهان سنگین است، از این رو با این راهپیمایى ها و شعارها مخالفند. در حقیقت شعارهاى روز عاشورا دعوت انسان هاى آزاده است انتقام مظلومان را در لیبى و یمن و مصر و تونس و بحرین از ستمگران بستانند. این عزادارى ها در حقیقت، احیاى مکتب مستضعفان به پاخاسته بر ضد مستکبران است و نباید این مکتب، فراموش شود. نام حسین و شهادت او، همه و همه سبب مى شود که خون گرم در عروق جوانان به پاخاسته، حرکت کند و بر حکومت ظلم و ستم پایان بخشد.

پی نوشت:

1_(بحارالانوار، ج22، ص 151; فروغ ابدیت، ص 898، چاپ بیست و هشتم.)

منبع:حوزه

211008