نماز روز آخر ذیحجه و روز اول سال قمری

أللهُمَّ ما عَمِلتُ فى هذِهِ السـّـنةِ مِنْ عَمَل نـَهَیتـَـنى عـَـنهُ و لمْ ترْضَهُ، و نـَسیتهُ ولمْ تنسَهُ، وَدَعَوتنى اِلى التوبَةِ بَعْدَ اجْتِرائى عَلیْکَ، اَللهُمَّ فاِنى أسْتغفِرُکَ مِنهُ فاغفِرْ لى، وَما عَمِلتُ مِنْ عَمَل یُقَرّبـُـنى اِلیکَ فاقبَلهُ مِنى، وَلا تقطعْ رَجائى مِنکَ یاکَریمُ.

وقتی چنین کردى شیطان مى گوید: واى بر من! هرچه در مدّت این سال زحمت کشیدم (و او راوسوسه کردم) با این عمل، همه را از بین برد و سالش را به خیر پایان داد.

روز اول محرم که روز اول سال قمری است

از حضرت امام رضا(ع) منقول است که حضرت رسول(ص) روز اول محرم دو رکعت نماز مى‏ کرد. و چون فارغ مى ‏شد دست ها را بلند مى ‏کرد و این دعا را سه دفعه مى‏ خواند:

اللهُمَّ أنتَ الإلهُ القَدیمُ وَ هذِهِ سَنة جَدیدَة فأسْألکَ فیهَا العِصْمَة مِنَ الشَّیْطان

خدایا تو معبود قدیم هستی و این است سال تازه‏. پس از تو در آن درخواست حفظ از شیطان

وَ القوَّةَ عَلى هذِهِ النفس الأمَّارَةِ بالسُّوء وَ الإشْتِغالَ بمَا یُقَرِّبُنی إلیْکَ یَا کریمُ‏

و نیرو و قوت بر این نفس اماره بدخواه را دارم و نیزاشتغال به آنچه مرا (در عمل) به تو نزدیک گرداند اى کریم

یَا ذاالجَلال وَالإکرَام یَا عِمَادَ مَنْ لاعِمَادَ لهُ یَا ذخیرَةَ مَنْ لا ذخیرَةَ لهُ یَا حِرْزَ مَنْ لا حِرْزَ لهُ‏

اى صاحب جلال و بزرگوارى. اى پشتیبان کسى نگهدارنده و پشتبانى ندارد. اى ذخیره کسى ذخیره‏ اى ندارد. اى پناه بى‏ پناهان

یَا غِیَاثَ مَنْ لا غِیَاثَ لهُ یَا سَندَ مَنْ لاَ سَندَ لهُ یَا کنزَ مَنْ لا کنزَ لهُ‏

اى دادرس بى ‏کسان اى پشتیبان بى ‏پشتوانان. اى گنجینه بى‏ گنجان

یَا حَسَنَ البَلاء یَا عَظِیمَ الرَّجَاء یَا عِزَّالضُّعَفاء

اى نیک آزمایش کننده. اى بزرگ امیدوارى و از عز و شکوه ناتوانان

یَا مُنقِذ الغَرْقَى یَا مُنجیَ الهَلکَى یَا مُنعِمُ یَا مُجْمِلُ یَا مُفضِلُ یَا مُحْسِنُ‏

اى نجات دهنده غریقان. اى نجات بخش هالکان. اى نعمت ده. اى نیکو. اى بخشنده. اى خوش رفتار

أنتَ الذِی سَجَدَ لکَ سَوَادُ اللیْل وَ نُورُالنهَار وَ ضَوْءُ القَمَر وَ شُعَاعُ الشَّمْس

تویى که‏ براى تو سیاهى شب و روشنى روز و تابش ماه و شعاع خورشید

وَ دَویُّ المَاءِ وَ حَفِیفُ الشَّجَر یَا اللهُ لاشَریکَ لکَ‏

و صدای آب و صداى درخت سجده کرد. اى خدا شریکی براى تو نیست

اللهُمَّ اجْعَلنا خَیْراً مِمَّا یَظنـّونَ وَ اغْفِرْلنَا مَا لا یَعْلمُونَ وَ لا تُؤَاخِذنا بمَا یَقولونَ‏

بار خدایا ما را بهتر از آن چه گمان برند بگردان و آن چه از (بدی هاى) ما ندانند بیامرز و بدان چه گویند از ما بازخواست مفرماى

حَسْبیَ اللهُ لا إِلهَ إِلا هُوَ عَلیْهِ توَکـّلتُ وَ هُوَ رَبُّ العَرْش العَظِیم‏

بس است مرا خداى نیست معبود حقى جز او بر او توکل کردم و اوست پروردگار عرش بزرگ

آمَنـّا بهِ کـُلٌّ مِنْ عِندِ رَبِّنا وَ مَا یَذ ّکـّرُ إِلا أُولوا الألبَابِ‏

به او گرویدیم هر چه هست از نزد پروردگار ما است و یادآور نشود جزصاحبان خرد

رَبَّنا لا تزغ قلوبَنا بَعْدَ إِذ هَدَیْتنا وَهَبْ لنا مِنْ لدُنکَ رَحْمَة إِنکَ أنْتَ الوَهَّابُ‏

پروردگارا کج مکن دل هاى ما را پس از آن که راه نمودى ما را و ببخش براى ما از پیش خودت رحمت زیرا که تویى پر بخشش.

منبع:شبستان

211008