مرحوم  آیت الله گلپایگانی (ره) نقل می کردند : من که از ابتدا به همه ائمه اطهار علیهم‏السلام مخصوصا صاحب الزمان علیه‏السلام ارادت خاصى داشتم، در مشکلات و گرفتارى‏‌ها به آن حضرت متوسل مى ‏شدم، حضرت هم عنایت مى ‏فرمودند و مشکلاتم برطرف مى ‏شد.

در‌‌ همان اوایل طلبگى که در زمان رضاشاه بود، مرحوم آقا روح ‏اللَّه اصفهانى رحمةاللَّه از اصفهان به قم آمده بودند، و عده ‏اى از علماء و بزرگان ایران را بسیج کرده بود تا بر علیه رضا شاه قیام کنند.
 ولى مرحوم آیةاللَّه العظمى حائرى رحمةاللَّه این کار را به صلاح حوزه نمى ‏دانستند و موافق آن نبودند. لذا عده ‏اى مى ‏گفتند: باید به دنبال آقا روح اللّه رفت. و عده‏ اى هم مى ‏گفتند: باید دید نظر حاج شیخ چیست؟ و باید از ایشان تبعیت کرد.

این مسأله باعث شده بود که امر بر من مشتبه شود، لذا به حضرت حجّت علیه ‏السلام متوسّل شدم که در این اوضاع وظیفه من چیست؟ آیا از شیخ تبعیت کنم؟ یا دنبال آقا روح اللّه اصفهانى بروم؟ و رضایت شما در کدام است؟!

ماه مبارک رمضان بود، موقع ظهر در مدرسه فیضیه خوابیده بودم که در عالم خواب دیدم:

 «در آسمان یک تابلو سبز رنگى، شبیه به نئون، روشن است و با خط سبز بر آن نوشته شده بود:

« وَاِذا ظَهَرَ عَلَیْکُمْ البِدَع فَعَلَیْکُمْ بِالشّیِخ عَبْدُ الْکَریم »

«هنگامى که براى شما مسئله تازه و جدیدى اتفاق افتاد، بر شما باد که به حاج شیخ عبدالکریم رجوع کنید. »

وقتى از خواب بیدار شدم، فهمیدم که باید به دنبال حاج شیخ عبدالکریم بروم. اتفاقا حاج آقا روح اللّه اصفهانى هم کارى از پیش نبرد و سیاست حاج شیخ در آن مقطع زمانى باعث حفظ حوزه علمیه از شرّ رضاخان شد والاّ رضاخان قصد از بین بردن حوزه را داشت.