عقیق: مراسم هفتگی هیئت الرضا این هفته با سخنرانی حجت الاسلام یاسر محمودی و مداحی رضا هلالی، روح الله بهمنی، امیر تاجری و وحید یوسفی برگزار شد.

گزیده ای از سخنان حجت الاسلام محمودی در حسینیه موسی ابن جعفر علیه السلام را بخوانید؛

* شیطان می گوید که پنج چیز است که من نمی توانم نسبت به بندگان پروردگار کاری کنم، ولی باقی انسان های عالم که خارج از این پنج مورد هستند در دستان من قرار گرفته اند. اولین این پنج مورد کسانی که اعتصام به پروردگار از روی نیت صادق پیدا می کنند و در تمام کارهای خودشان به پروردگار تکیه می کنند. دومین مورد کسانی  هستند که در شب و روز تسبیح پروردگار را می گویند.چه ذکر لفظی و چه ذکر قلبی. سومین مورد این است که هر چه انسان برای خودش می پسندد برای برادر مؤمن خودش هم بپسندد. مورد بعدی این است که جز لاینفک زندگی انسان سختی است پس اگر مصیتی به انسان رسید و در این مصیبت جزع و فرع نکرد. در این موارد من نمی توانم کاری کنم.

* بحث ما مورد اول است. یعنی اعتصام به پروردگار. توضیحی که آیت الله فاضل لنگرانی می فرمایند این است که اعتصام  از نظر لغوی به معنای تأثیر ناپذیر بودن است. آب وقتی که به حد کر برسد و از قلیل بودن دور شود در این صورت تأثیر ناپذیر می شود. یعنی در اثر ملاقات با نجاست، نجس نمی شود و به آن ماء معتصم می گویند. از همین جهت است که عصمت را به انبیاء الهی و معصومین نسبت می دهند. یعنی در برابر آماج گناهان و گرداب گناهانی را که دور معصومین و تمام انسان های عالم را گرفته تأثیر ناپذیر هستند. معصومین اختیار گناه کردن را دارند چون در این صورت ملک می شوند ولی تمام مزیت معصومین اختیار آنها در ترک گناه است. کلماتشان کلام پروردگار، گوششان گوش پروردگار، راه رفتنشان راه رفتن خدا می شود.

* اگر انسان بخواهد از آسیب پذیری شیطان در امان باشد باید به چه کسی و یا چه چیزی معتصم بشود؟ ما در مقابل آماج گناهان و وسوسه شیطان باید به چه کسی معتصم بشویم؟ این نفس که به سمت بدی می رود و شیطان هم وسوسه می کند چه باید کرد؟

* در برابر هجمه وسوسه شیطان و گناهانی که دور انسان را فرا گرفته، بهتر از پناه بردن به پروردگار چیزی نیست. اگر کسی به خداوند پناه برد و خداوند را پناهگاه خودش قرار داد همین بهترین اعتصام است. در نامه حضرت علی(ع) به امام مجتبی(ع) می فرماید: پسرم نفس خود را پناهنده کن و ملجأ و پناه خودت را در تمام امور زندگی پروردگارت قرار بده. چون پروردگار غار و پناهگاه محکمی است که وجود انسان را از خطرات محفوظ می دارد. قرآن می فرماید که بسیاری از انسان ها در طول شبانه روز به آنها بدی می رسد و خداوند مانع از این بدی ها است که به انسان برسد.

روایتی را علامه مجلسی در بحارالانوار نقل می کند که پروردگار به حضرت داوود(ع)  وحی کرد  هر بنده ای از بندگان من که من را پناهگاه خودش قرار بدهد و به من توسل پیدا کند و به بندگان من روی نیاورد اگر تمام اهل سماوات و زمین او را اذیت کنند من راه خارج شدن از این سختی ها و فتنه ها را به آن نشان می دهم.و در طرف مقابلش اگر یکی از مخلوقاتم به یکی از بندگان من پناه ببرد اگر اسباب سماوات در دست آن مخلوق باشد من تو را از تمام آن اسباب محروم می کنم.

* امام صادق(ع) می فرماید کسی که پناه به خداوند ببرد تمام خواسته های دنیوی و اخروی او برطرف می شود. پیغمبر(ص) می فرماید خزائن زمین و آسمان در ید قدرت پروردگار است. آیا ما اعتصام به پروردگار کردیم که تأثیر ناپذیر شویم؟

*در روایت دیگری خدا می فرماید اگر امید به مخلوقات من پیدا کنید زمین را زیر پای تان سست می کنم. یعنی هر قدمی که در این راه بر می دارد من امیدش را ناامید می کنم. من باکی ندارم که کجا به هلاکت می رسد. وقتی ما به مخلوقی که سراپا نیاز به پروردگار است تکیه می کنیم دیگر خدا با ما چکار دارد.

*ما مسلمانیم، نماز می خوانیم و گریه می کنیم و سینه می زنیم ولی غضب و عصبانیت در روز با ما چکار می کند. این غضب من را به جایی می رساند که به پدر و مادر که بعد از پروردگار دستور به اطاعت از این دو نفر شده غضب می کنیم و اف می گوییم. امام صادق(ع) به اصحابش می گوید که اف به معنای کمترین مقدار بی احترامی به پدر و مادر است. اف یعنی خیره خیره نگاه کردن به چشم پدر و مادر نه از روی عصبانیت و کینه. شما ببینید که همین یک مورد غضب من را از پا در می آورد. امام صادق(ع) در مقابله با این راه می فرماید پناه به پروردگار ببر. غضب زندگی دنیوی را در مقابل پدر و مادر از بین می برد که هیچ زندگی اخروی را هم از بین می برد. یکی از موانع استجابت دعا عاق والدین است.

*به چه وسیله ای به خداوند اعتصام پیدا کنیم؟ راه پناهنده شدن به پروردگار این است که هر که با تقوای پروردگار به او پناه ببرد خداوند او را از گناه دور می کند. اگر من پناه به پروردگار به وسیله تقوا نبرم و بی تقوایی کنم و در برابر پروردگار طغیان کنم خداوند وجود انسان را به حال خودش رها می کند که در این صورت گناه کردن خیلی راحت می شود.

*پیامبر به اباذر می فرماید نشانه مؤمن بودن چیست؟ انسان مؤمن انسانی است که وقتی گناه می کند انگار زیر تخته سنگ بزرگی است و می ترسد هر لحظه تخت سنگ به روی او بیفتد و از بین برود.

گزارش تصویری مراسم

فایل صوتی؛

 رضا هلالی

هلالی

211008