عقیق: سعی و اهتمام حضرت آیت‌الله بهجت(ره) برای انجام عبادت‌ها همیشگی بود، و صَرف وقت برای انجام عبادات را نه تنها مانع از انجام کارهای روزانه نمی‌دانستند، بلکه معتقد بودند که با انجام برنامه‌های عبادی، کارهای عادی نیز با سرعت بیشتری سامان خواهند یافت. آن مرد خدا، تجربه خود در این‌باره را چنین بیان می‌کردند: «برای من معلوم شده که اگر از مسائل عبادی کم نشود، درسی که نیاز به یک ساعت مطالعه دارد، با ده دقیقه به سرانجام می‌رسد.»
برنامه عبادی ایشان از نیمه‌شب آغاز می‌شد. ساعاتی پیش از اذان صبح برای نماز شب برمی‌خاستند و با قرائت قرآن و ذکر الهی دل را به نورانیت سحرگاهی صفا می‌دادند.
سه ماه بندگی ویژه:
در ماه‌های رجب، شعبان و رمضان عبادات ایشان بیشتر از سایر ایام بود؛ روزه می‌گرفتند و به دعاها و اعمال مخصوص این ماه‌ها اهتمام داشتند. ایشان تأکید ویژه‌ای بر کتاب «اقبال الأعمال» سیدبن‌طاووس ره داشتند و می‌فرمودند: «هر مقدار از اقبال را که مطالعه کردنی است، مطالعه و هر مقدار را که عمل کردنی است، به هر اندازه حال دارید، عمل کنید.»
در پاسخ به کسانی که برای عمل در ماه مبارک رمضان و نیز رجب و شعبان درخواست دستورالعمل می‌کردند، می‌فرمودند:«اقبال، اقبال، اقبال»!؛ «مناسب‌تر از کتاب اقبال سراغ ندارم».
در ماه مبارک رمضان بر خواندن دعای سحر معروف تأکید داشتند و به خواندن دعای ابوحمزه ثمالی و جوشن کبیر در هر شب از این ماه توصیه می‌نمودند، اگرچه صفحه‌ای یا بخشی از آن باشد.
فرزند ایشان، حاج شیخ علی بهجت در این‌باره چنین نقل کرده‌اند: برای حضرت والد آن قدر حلول ماه رمضان اهمیّت داشت که گویا می‌خواست برود یک جای اساسی، امثال ما، شاید ناراحتیم که ماه رمضان می‌خواهد بیاید، و باید روزه بگیریم. ولی ایشان در سحرهای ماه رمضان جلوتر از وقت اذان امساک می‌کرد. هنوز چهل و پنج دقیقه مانده به اذان صبح از سر سفره بلند می‌شود و می‌رفت مشغول عبادتش می‌شود.
هنگام افطار بعد از مغرب و عشا، نیم ساعت سه ربع بعد از وقت افطار سر سفره حاضر می‌شد البته بعدها که ما نزدیک شدیم باهم شدیم برای خاطر نوه‌ها نماز مغرب را می‌خواند و می‌آمد برای افطار. هنگامی که سر سفره می‌نشست کتاب اقبال را باز می‌کرد و دعاهای قبل از افطار را می‌خواند.
درباره روزه به ما می‌گفت: فقط گرسنگی نکشید، ظاهر و باطن روزه را با هم درک کنید. همین طور که تمرین امساک می‌کنید، تمرین امساک تمام اعضای بدن را بکنید، تمرین روزه‌داری همه حواس را بکنید. آنوقت می‌دانید آدم خدایی می‌شود. اخلاق خوب را برای خدا داشته باشید اخلاق خدایی می‌شود. گناه نکردن را زیاد توصیه می‌کرد و می‌فرمود: اولین و آخرین شرط ترقی در امور معنوی گناه نکردن است.
پی نوشت:
در محضر آیت‌الله بهجت صص۷۸،۸۵
مصاحبه با حجت الاسلام والمسلمین علی بهجت فرزند آیت‌الله بهجت ره
منبع:حوزه
