عقیق:حسن کافی برادر مرحوم شیخ احمد کافی به بیان خاطره‌ای از برادر عالم و جلیل‌قدر خود می‌پردازد که تقدیم شما فرهیختگان می‌شود.
در دهه ای که حاج کافی در کرج منبر داشت، اتفاقا گذرش به خیابانی می خورد که کاباره ای در آنجا دایر شده بود و بساط مشروب خواری و قماربازی و سایر فسادهای اخلاقی برقرار بود.
شیخ احمد کافی از متولی آنجا پرس وجو می کند.
معلوم می شود که جوانی است و زمین هفت هزار متری خود را به این کار اختصاص داده است.
شیخ واسطه ای فرستاد و جلسه ای با جوان گذاشت.
در جلسه بعد از کمی خنده و شوخی از جوان می پرسد: «چقدر درآمد داری؟»؛ می گوید: «روزانه هشت هزار تومان».
در طول جلسه، شیخ احساس کرد که حرفش خیلی در دل او نفوذ نمی کند، همانجا توسلی می کند و به خواست خدا اثر می کند.
جوان سرش را به دیوار می گذارد و می گوید:
«چه فایده؟! هر چه روز درمی آورم را شبها در قمار می بازم و هفت هزار تومان ربا گرفتم و در فشارم. اگر شما کاری کنید که بدهی ام پرداخت شود، این مکان را تعطیل می کنم».
شیخ همان شب آن فرد را به یکی از مجالس خود می برد و با طرح مشکل وی، بدهی را پرداخت کرده، کاباره را تعطیل می کند.
پی نوشت:
شیخ احمد کافی به روایت برادرش
منبع:حوزه
