وَ قَالَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّی اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ : «لِلْمُؤَذِّنِ فِیمَا بَیْنَ اَلْأَذَانِ وَ اَلْإِقَامَةِ مِثْلُ أَجْرِ اَلشَّهِیدِ اَلْمُتَشَحِّطِ بِدَمِهِ فِی سَبِیلِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ» فَقَالَ عَلِیٌّ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ «إِنَّهُمْ یَجْتَلِدُونَ عَلَی اَلْأَذَانِ» فَقَالَ «کَلاَّ إِنَّهُ یَأْتِی عَلَی اَلنَّاسِ زَمَانٌ یَطْرَحُونَ اَلْأَذَانَ عَلَی ضُعَفَائِهِمْ فَتِلْکَ لُحُومٌ حَرَّمَهَا اَللَّهُ عَلَی اَلنَّارِ » .

رسول خدا (ص) فرمودند: برای مؤذّن در میان اذان و اقامه، پاداشی همچون پاداش شهیدی است که در راه خداوند (عزّ و جلّ) در خون خویش غلطیده باشد. پس امیرالمؤمنین (ع) گفت: «با چنین پاداش عظیمی که می‌فرمایید لابد مردم بر سر اذان گفتن با یکدیگر به جنگ و نزاع برخواهند خاست‌؟».

پیامبر (ص) فرمود: نه، هرگز چنین نخواهد شد؛ بلکه زمانی برای مردمان پیش خواهد آمد که اذان گفتن را [کوچک شمرده و از روی بی‌اعتنایی]، تصدّی آن را بسوی بیچارگان و ضعیفان می‌اندازند و همین بدن‌های ضعفا است که خداوند (عزّ و جلّ‌) آن را بر آتش دوزخ حرام می‌سازد.

پی نوشت:

من لا یحضره الفقیه، جلد ۱، صفحه ۲۸۳