عقیق: حجت‌الاسلام رسول خزایی امام جماعت روستای شورین استان همدان و دارای مدرک سطح ۳ حوزه از روحانیون کارآفرینی است که با راه‌اندازی کارگاه تولید کفش، علاوه بر کسب و کار، زمینه اشتغال تعدادی از اهالی محل را فراهم کرده است.
در ادامه گفت‌وگویی در همدان با این روحانی کارآفرین را می‌خوانیم:
لطفا خودتان را معرفی کنید
بنده رسول خزایی از طلاب حوزه علمیه همدان و دارای مدرک سطح سه حوزوی هستم و هم‌اکنون به عنوان امام جماعت روستای شورین در خدمت مردم این منطقه می‌باشم.
ایده انتخاب این مسیر و راه‌اندازی کارگاه از کجا آغاز شد؟
سال ۹۰ در جلسه‌ای که در محضر رهبر معظم انقلاب حضور داشتیم، توفیق شد تا به دستان مبارک مقام معظم رهبری ملبس به لباس روحانیت شویم و در همین جلسه بود که ایشان خطاب به طلاب چند نکته را متذکر شدند، توجه به تقوا در کار، کسب علم، تلاش برای رفع شبهات و توجه به نوآوری تأکیدات رهبر معظم انقلاب بود و این همان تلنگری بود که در آینده باعث شد تا به دنبال تحقق آن باشم.
روستای طویلان از توابع شهرستان اسدآباد اولین مکان بعد از ملبس شدن بود که در آنجا مشغول به فعالیت تبلیغی شدم، در همان ایام زمانی که با تعدادی از جوانان تحصیل‌کرده روستا هم صحبت شدم و علت عدم حضور آنها در مسجد را جویا شدم، جواب آنها، ناراحتی از وضعیت اقتصادی و بیکاری بود و لذا به یاد توصیه‌های رهبر معظم انقلاب در رابطه با لزوم نوآوری طلاب افتادم و تحقق این امر را در ایجاد کسب و کار و اشتغال برای جوانان دیدم و به دنبال راهکاری مناسب برای ایجاد این موضوع بودم، این دغدغه همیشه با من بود تا در یکی از روزهای سال ۹۶ در دانشگاه صنعتی مفتح زمانی که در حال تدریس بودم، از دانشجویانم خواستم تا نظرات خود در رابطه با اینکه چه طور می‌شود با سرمایه اندک، یک کار تولیدی و اشتغال زایی ایجاد کرد را بیان کنند.
جواب‌ها متفاوت بود، اما یکی از دانشجویانی که از اهالی شورین بود ورود در حوزه تولید کفش را راهکاری مناسب عنوان کرد، اما مشکل در اینجا بود که بنده آشنایی با نحوه تولید کفش نداشتم، بنابراین با توصیه این دانشجو از طریق چند نفر از جوانان روستای شورین که فعال عرصه تولید کفش بودند، با راه و چاه کار آشنا شدم و شخصا اقدام به راه‌اندازی کارگاه تولید کفش کردم.
سرمایه اولیه تولید کفش چه اندازه بود و آیا از طرف نهاد یا مجموعه‌ای حمایت شدید؟
سرمایه اولیه این کار از طریق وام خانگی که همسرم ثبت‌نام کرد بود تأمین شد و مبلغ آن نیز تنها ۱۲میلیون تومان بود و تا به امروز نیز حمایت مالی از طرف دولت و یا نهاد خاصی دریافت نکرده‌ام.
همین مبلغ اندک را صرف خرید تجهیزات و ابزار برای کارگاه کردم و در ابتدا با خرید چرخ در یک کارگاه کوچک و با حضور دو نفر کار را شروع کردیم و کم‌کم در مسیر پیشرفت و دریافت سفارشات قرار گرفتیم.
خودتان هم آشنایی با تولید کفش دارید؟
در همان اوایل کار، چرخکار اصلی کارگاه زمانی که پیشنهاد کاری با دریافتی بیشتر به او ارائه شد بنده را تنها گذاشت و به یکباره رفت و نیروی دیگر نیز به دلیل عدم آشنایی کافی با کار، دیگر در کارگاه حاضر نشد، لذا بنده ماندم با چند چرخ و یک کارگاه خالی.
اما این پایان کار نبود و هر روز پشت چرخ می‌نشستم و سعی می‌کردم تا کار را یاد بگیرم و در نهایت با سختی فراوان، تعداد ۱۲ جفت کفش را به‌تنهایی دوختم و سفارش مشتری را تحویل دادم.
بعد از این مشکلات، پیشرفت فعالیت‌ها و کارگاه چگونه رقم خورد؟
در این مرحله باید کار خود را برای جوامع مختلف معرفی می‌کردم، پس برای یافتن بازار هدف، به‌تنهایی یکی از کفش‌های تولیدی کارگاه را به عنوان نمونه به اسدآباد، سنندج و کنگاور بردم و همین مسافرت‌ها و بازاریابی‌ها باعث رونق مجدد کارگاه شد و توانستم در ادامه برای پنج نفر از اهالی منطقه شورین اشتغال آفرینی کنم.
در کنار فعالیت‌های اقتصادی در کارگاه، چگونه به وظایف طلبگی می‌پردازید؟
در کنار ایجاد اشتغال برای اهالی، توانستیم با استفاده از همراهی خود مردم شورین، در مباحث اجتماعی، آسیب و بزهکاری‌های اجتماعی نیز ورود جدی داشته باشیم و برخی از جوانان گرفتار در اعتیاد را به کمپ‌های ترک اعتیاد معرفی کردیم و در بحث ازدواج نیز با واسطه‌گری و تهیه کمک جهیزیه به کمک جوانان منطقه شتافتیم.
حوزه - کلام آخر...
قطعا در صورت حمایت و تخصیص مجموعه‌ای برای گسترش کار، این امکان وجود دارد تا تعداد نفراتی که در این حوزه و کارگاه شاغل هستند افزایش پیدا کنند، که در شرایط فعلی می‌تواند به رفع مشکلات اقتصادی کمک شایانی کند.
منبع:حوزه
