توهم کشتارهای هنگام ظهور

عقیق:برخی از معاندین با سوء برداشت از روایاتی که به کشته شدن دو سوم مردم پس از ظهور امام زمان(علیه السلام)  اشاره دارد، در صدد ساختن چهره‌ای خشن از ایشان و یارانش، بر آمده اند. اگر چه برخی دیگر، تفریط کرده که در زمان ظهور حتّی به مقدار خون حجامتی، خون‏ریزی نمی‌‏شود. ‌بیشتر روایات در این زمینه مربوط به ملاحم و فتنه‌های قبل از ظهور است و هیچ ربطی به دوران ظهور ندارد و تنها ناظر به اوضاع نابسامان جهان پیش از ظهور دارد.

اندیشه‏‌ تفریطی در کشتار به هنگام ظهور

مطابق روایات متعدد نمی‌‏توانیم ادعا کنیم که در هنگام ظهور، هیچ قتل و کشتاری رخ نمی‌‏دهد؛ زیرا در آن دوران بحث از انتقام، اجرای حدود الهی و اقامه‏‌ حکومت عدل جهانی است و به یقین مخالفانی نیز وجود دارند. از طرفی تاریخ گواه است که پیامبر اکرم و امامان (علیهم‏‌السلام) سعی داشته‏‌اند امور را به طور عادی و در مسیر طبیعی انجام دهند.[۱] اگر چه امدادهای غیبی نیز به کمک حضرت خواهد آمد[۲]

ولی با توجّه به احادیث زیر و دقت نظر در دلالت آن‏‌ها، به این واقعیت پی می‌‏بریم که جهان، پیش از ظهور، دچار جنگ‌های خونین خواهد بود و این اتفاقات قبل از ظهور است:

۱. مرگ و میر قبل از قیام: امام صادق (علیه‏‌السلام) فرمود: «...قُدَّامُ القائِمِ مَوْتَتانِ...؛[۳] قبل از قیام قائم (علیه السلام) دو نوع مرگ و میر رخ می‌‏دهد: مرگ سرخ و مرگ سپید. تا این که از هر هفت نفر، پنج نفرشان از بین بروند. مرگ سرخ با شمشیر، مرگ سفید، با طاعون است.»

۲. مرگ و میر قبل از ندای آسمانی: امام صادق (علیه‌‏السلام) در جواب زراره فرمود: بلی، ندای آسمانی حقیقت دارد. به خدا قسم! چنان است که هر قومی با زبان خودشان، آن را می‌‏شنوند. آن حضرت فرمود: این امر محقّق نمی‌‏شود تا این که نُه دهم مردم از میان بروند.» به یقین ندای آسمانی از نشانه‌های حتمی قبل از ظهور است.[۴]

پس حجم وسیعی از خون ریزی‏‌ها، مربوط به دوران پیش از قیام امام عصر(علیه‏ السّلام) و حتی قبل از ندای آسمانی است؛ ولی با ظهور حضرت پایان سختی ها کلید می خورد.

امام صادق (علیه‏ السّلام) ‏فرمود: همانا، اهل حقّ، از هنگامی که در شدّت و سختی بوده‏‌اند، پیوسته در آن حال خواهند بود و همانا بدانید که پایان آن سختی‏‌ها نزدیک و عافیت‌‏اش طولانی است.[۵]

علاوه بر اینکه برخی روایات مربوط به خون‏ریزی‌‏های زمان ظهور از مجهولات و اسرائیلیات است که با انگیزه‏ خدشه‏‌دار کردن چهره حضرت مهدی(علیه السلام)، یا توجیه کشتارها در زمان فتوحات خلفا وارد کتاب‌های روایی شده است.[۶]

شیوه‏‌ رفتار امام زمان (علیه‌‏السّلام) با دشمنان‏

در طول تاریخ ستمگران در همه‏‌ نقاط عالم، بر ملّت‌‏های مظلوم سیطره داشته و جامعه‌‏ اسلامی و در راس آن پیامبران و امامان (علیهم السلام) را مورد اذیت و آزار زیادی قرار داده‌اند. به یقین در زمان ظهور نیز ستمگرانی خون‌‏ریز وجود دارند که از هیچ جنایتی فرو‏گذار نیستند و در زمان ظهور نیز در مقابل حرکت اصلاح‏‌گرانه و نهضت امام، ایستادگی می‌‏کنند و حضرت با قاطعیت تمام با این دشمنان روبرو می‌شوند.[۷]

اتمام حجت قبل از جنگ

حضرت مهدی(علیه السلام) مانند جد و پدرانش، ابتدا اتمام حجت می‌کند؛ زیرا فرمودند: «پس ما (اهل بیت) بر خلق خدا، اتمام حجّت می‌‏کنیم تا این که همگان، نسبت به دین، شناخت پیدا کنند بر روی زمین، کسی باقی نماند که دین به او ابلاغ نشده باشد.»[۸]

نوع رفتار امام زمان با عامه مردم از روی رأفت، رحمت و دلسوزی است. امام رضا (علیه‏ السّلام) می‌‏فرماید: «امام، همدمی رفیق، پدری دل سوز، برادری برابر، مانند دو نیمه‏‌ خرما که به هم متصل باشند، مادر مهربانی نسبت به فرزند خردسال‏ش، پناه امّت در گرفتاری‌‏های هولناک است،[۹] ولی رفتارش با مخالفان بعد از اتمام حجت، جنگ خواهد بود.[۱۰] بنابراین اکثریّت مردم، مظلوم و ستمدیده و طالب خیر و صلاح هستند و مورد لطف قرار می‌‏دهد و تنها گروهی اندک مقاومت نشان می‌‏دهند. در چنین شرایطی، صلح و تقیه و رحمت و رأفت با این‌گونه افراد و گروه‏‌ها، معنا ندارد و چاره‏‌ای جز جنگ و اِعمال قدرت نخواهد بود.

گروه‌های معدودی که بعد از اتمام حجت، باز بر ستمگری و ظلم خود ادامه می‌دهند و باید بر علیه آن‌ها اعمال قدرت شود عبارت‌اند از:

یکم. قبیله‌هایی از مکه که مردم را علیه اهل بیت تحریک می‌کنند؛[۱۱]

دوم. گروهی از عراق «اهل سواد»؛[۱۲]

سوم. مقدس نماها که کتاب خدا را تأویل و بر مبنای آن با حضرت می‌جنگند؛[۱۳]

چهارم. ناصبی‏‌ها[۱۴] و منافقان.[۱۵]

پس سیاست امام زمان، همان سیاست پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) است؛ زیرا گاهی مقتضای رأفت و گستراندن عدالت بر جامعه، مبارزه با دشمنان لجوج و ظالم است که تعداد آن‌ها اندک است.

پی‌نوشت ها:

[۱]. بحار الانوار، ج ۲۰، ص ۵۴؛ سفینه البحار، ج ۱، ص ۵۶۵.

[۲]. چشم‏اندازی به حکومت مهدی (علیه السلام) ص ۱۳۱.

[۳]. کمال الدین، ج ۲، ص۶۵۵.

[۴].الغیبة، نعمانی، ص ۲۷۴.

[۵]. الغیبة، نعمانی، ص۲۷۴.

[۶]. تاظهور، نجم الدین طبسی، ص ۲۲۰.

[۷]. نهج البلاغة، حکمت ۱۱۰.

[۸]. بحارالانوار، ج ۶۰، ص ۲۱۳.

[۹]. الغیبة، نعمانی، ص ۲۳۱.

[۱۰]. اصول کافی، ج ۱، ص ۲۰۰.

[۱۱]. بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۰۷.

[۱۲]. بصائر الدرجات، ص ۱۵۲.

[۱۳]. الغیبة نعمانی، ص ۲۹۷.

[۱۴]. بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۷۶.

[۱۵]. تهذیب، ج ۶، ص ۱۷۲.     

منبع: اندیشه برتر (معاونت تبلیغ حوزه های علمیه)