ماجرای فرزندانی که پدران خود را تا اوج سعادت یاری کردند

عقیق:  برای مشخص شدن نقش خانواده در تعیین سرنوشت، کافی است به تاریخ کربلا و عاشورا و قبل از آن نگاهی بیندازیم. در هر دو طرف حق و باطل، خانواده‌ها، پدران و مادران و فرزندانی حضور داشته‌اند. بعضی از فرزندان، پدرانشان را به اوج رذالت و برخی از مادران و پدران، فرزندان و همسرانشان را به اوج سعادت رسانده‌اند. در صحنه عاشورا مشخص می‌شود که اعضای یک خانواده تا کجا می‌توانند بر سرنوشت یکدیگر اثرگذار باشند.

نمایش روابط امام حسین علیه السلام و خانواده‌شان در کربلا

امام تمامی یارانشان را جمع کرده و چراغ‌ها را خاموش می‌کنند. وقت خجالت و رودربایستی نیست. همه باید خودشان تصمیم بگیرند و عواقب کارشان را بپذیرند. امام حسین علیه السلام ندا می‌دهند: «هر کس که می‌خواهد می‌تواند کربلا را ترک کند و کسی هم جلودارش نیست.»

تاریکی شب، فرصت خوبی برای رفتن است تا حتی از روی سایه هم نتوان تشخیص داد کسی که می‌رود، کیست. اما وقتی صبح می‌شود، نه پسر رفته و نه برادر.

تقریباً همه می‌دانند که ایشان از علم کامل برخوردارند و از آشکار و پنهان آگاهند، اما هیچ‌گاه خلاف عرف عمل نمی‌کنند؛ یعنی طوری حرکت نمی‌کنند که نتوان آن را از نظر رفتاری جدا از رسومات معمول و از تصمیم‌گیری‌های عاقلانه به دور دید. چراکه ائمه معصوم علیهم السلام نیز انسان‌هایی هستند که به  خاطر عملکرد دنیوی‌شان، لیاقت عصمت و علم خدایی را دارند. ائمه عاقل‌ترین انسان‌ها در عین عابد‌ترین آن‌ها هستند.

امام حسین علیه السلام از پسر جوانشان، حضرت علی اکبر علیه السلام، انتظاری ندارند. کربلا جای شهادت است و با کسی شوخی ندارد. کسی که لیاقت یاری امام را داشته باشد، از شهد شهادت می‌نوشد.

منبع: تسنیم