عقیق:در صفحه مجازی استاد علامه محمدتقی جعفری آمده است:

آدم خودخواه با خودخواهی تعدیل‌نیافته که همان «صیانت طبیعی ذات» است، در ارتباط با خویشتن، با عینک «خود تورم‌یافته» می‌نگرد و خود را بزرگ‌تر و بی‌نیازتر از آنکه «هست»، می‌بیند. لذا، چون طرف توجه انسان خودخواه، هرگز نمی‌تواند خویشتن حقیقی‌اش باشد، پس با یک «خود ساختگی» همواره در حال فریفتن موجودیت خویشتن است. یعنی مثلاً او «۱» است، ولی همیشه خود را «۱۰۰» می‌بیند.

گاهی هم خود را بی‌نهایت تلقی می‌کند! شگفتا که این بیماری اصلی و تباه‌کننده با لذت دروغینی که دارد، سراسر تاریخ بشری را فرا گرفته، جز مذهب و اخلاق الهی که آن هم ریشۀ مذهبی دارد، علاج و دوایی ندارد، ولی همین بیماری به قدری تجاوزگر و کورکننده است که همین علاج و دوا را هم طرد می‌کند!

آیا می‌دانید بیماری خودخواهی در دفع این طبابت و رد این علاج و دوا چه می‌گوید؟ یک تسبیح به دست می‌گیرد و با ذکر نامفهوم «علم، علم، علم، علم ...»، مذهب و اخلاق و دیگر منابع ارزشی را به خیال خود از میدان خارج می‌کند و با تسلا به خویشتن - از طرف خود تورم‌یافته - سر به بالش راحت می‌نهد و بامدادان در دانشگاه‌ها و رسانه‌های گروهی دنیا، کشف جدیدی با این عنوان که: «علم بلی، مذهب و اخلاق نه!» ارائه می‌کند. اینجاست که بشر به حد نصاب «ازخودبیگانگی» می‌رسد و فریاد می‌زند: ای مرگ بیا که زندگی ما را کشت!

جعفری، محمدتقی. مجموعه آثار ۱۳- فلسفۀ اخلاق و تعلیم و تربیت. ص ۲۹۸

منبع:حوزه