سوره ای که با خواندنش گناهانتان بخشیده می شود

عقیق:سوره فجر هشتاد و نهمین سوره جزء سی ام و از سوره‌های مکی قرآن کریم است.

این سوره با سوگند آغاز می‌شود و به سرگذشت قوم عاد، ثمود و فرعون و فساد و طغیان آنها اشاره می‌کند و می‌گوید انسان در معرض آزمایش الهی قرار دارد، اما عده‌ای در این آزمایش شکست می‌خورند و دلایل این شکست نیز بیان شده است.

سوره فجر به سوره امام حسین (ع) شهرت دارد و در احادیث منظور از «نفس مطمئنه» در آیات پایانی آن، امام حسین (ع) است.

پیامبر (ص) درباه فضیلت سوره فجر می‌فرماید: هر کس سوره فجر را در شب‌های ده‌گانه تلاوت کند خداوند او را می‌بخشد و اگر در بقیه روز‌ها تلاوت کند نوری در قیامت همراه او خواهد بود.

امام صادق (ع) نیز در این باره فرمودند: سوره فجر را در نماز‌های واجب و مستحب بخوانید که سوره حسین بن علی (ع) است؛ هر کس آن را قرائت کند در قیامت و در بهشت با او در یک رتبه است.

متن سوره فجر همراه با ترجمه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدای بخشاینده مهربان

وَ الْفَجْرِ ﴿١﴾

سوگند به سپیده‌دم (۱)

وَ لَیَالٍ عَشْرٍ ﴿٢﴾

و به شب‌هاى دهگانه (۲)

وَ الشَّفْعِ وَ الْوَتْرِ ﴿٣﴾

و به جفت و تاق (۳)

وَ اللَّیْلِ إِذَا یَسْرِ ﴿٤﴾

و به شب وقتى سپرى شود (۴)

هَلْ فِی ذَٰلِکَ قَسَمٌ لِّذِی حِجْرٍ ﴿٥﴾

آیا در این براى خردمند نیاز به سوگندى دیگر است؟ (۵)

أَلَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِعَادٍ ﴿٦﴾

مگر ندانسته‌اى که پروردگارت با عاد چه کرد؟ (۶)

إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ ﴿٧﴾

با عمارات ستون‌دار ارم (۷)

الَّتِی لَمْ یُخْلَقْ مِثْلُهَا فِی الْبِلَادِ ﴿٨﴾

که مانندش در شهر‌ها ساخته نشده بود؟ (۸)

وَ ثَمُودَ الَّذِینَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ ﴿٩﴾

و با ثمود همانان که در دره تخته‌سنگ‌ها را مى‌بریدند؟(۹)

وَ فِرْعَوْنَ ذِی الْأَوْتَادِ ﴿١٠﴾

و با فرعون صاحب خرگاه‌ها و بناهاى بلند؟ (۱۰)

الَّذِینَ طَغَوْا فِی الْبِلَادِ ﴿١١﴾

همانان که در شهر‌ها سر به طغیان برداشتند (۱۱)

فَأَکْثَرُوا فِیهَا الْفَسَادَ ﴿١٢﴾

و در آن‌ها بسیار تبهکارى کردند (۱۲)

فَصَبَّ عَلَیْهِمْ رَبُّکَ سَوْطَ عَذَابٍ ﴿١٣﴾

تا آنکه پروردگارت بر سر آنان تازیانه عذاب را فرونواخت (۱۳)

إِنَّ رَبَّکَ لَبِالْمِرْصَادِ ﴿١٤﴾

زیرا پروردگار تو سخت در کمین است (۱۴)

فَأَمَّا الْإِنسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَکْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَکْرَمَنِ ﴿١٥﴾

اما انسان هنگامى که پروردگارش وى را مى‌آزماید و عزیزش مى‌دارد و نعمت فراوان به او مى‌دهد، مى‌گوید: پروردگارم مرا گرامى داشته است (۱۵)

وَ أَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَهَانَنِ ﴿١٦﴾

و اما چون وى را مى‌آزماید و روزى‌اش را بر او تنگ مى‌گرداند، مى‌گوید: پروردگارم مرا خوار کرده است (۱۶)

کَلَّا ۖ بَل لَّا تُکْرِمُونَ الْیَتِیمَ ﴿١٧﴾

ولى نه بلکه یتیم را نمى‌نوازید (۱۷)

وَ لَا تَحَاضُّونَ عَلَىٰ طَعَامِ الْمِسْکِینِ ﴿١٨﴾

و بر خوراک دادن بینوا همدیگر را بر نمى‌انگیزید (۱۸)

وَ تَأْکُلُونَ التُّرَاثَ أَکْلًا لَّمًّا ﴿١٩﴾

و میراث ضعیفان را چپاولگرانه مى‌خورید (۱۹)

وَ تُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا ﴿٢٠﴾

و مال را دوست دارید دوست داشتنى بسیار (۲۰)

کَلَّا إِذَا دُکَّتِ الْأَرْضُ دَکًّا دَکًّا ﴿٢١﴾

نه چنان است آنگاه که زمین، سخت در هم کوبیده شود (۲۱)

وَ جَاءَ رَبُّکَ وَ الْمَلَکُ صَفًّا صَفًّا ﴿٢٢﴾

و فرمان پروردگارت و فرشته‌ها صف‌درصف آیند (۲۲)

وَ جِیءَ یَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ ۚ یَوْمَئِذٍ یَتَذَکَّرُ الْإِنسَانُ وَ أَنَّىٰ لَهُ الذِّکْرَىٰ ﴿٢٣﴾

و جهنم را در آن روز حاضرآورند آن روز است که انسان پند گیرد ولى کجا او را جاى پندگرفتن باشد (۲۳)

یَقُولُ یَا لَیْتَنِی قَدَّمْتُ لِحَیَاتِی ﴿٢٤﴾

گوید:کاش براى زندگانى خود چیزى پیش فرستاده بودم (۲۴)

فَیَوْمَئِذٍ لَّا یُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ ﴿٢٥﴾

پس در آن روز هیچ کس چون عذاب‌کردن او عذاب نکند (۲۵)

وَ لَا یُوثِقُ وَ ثَاقَهُ أَحَدٌ ﴿٢٦﴾

و هیچ کس چون در بند کشیدن او در بند نکشد (۲۶)

یَا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ﴿٢٧﴾

اى نفس مطمئنه (۲۷)

ارْجِعِی إِلَىٰ رَبِّکِ رَاضِیَةً مَّرْضِیَّةً ﴿٢٨﴾

خشنود و خداپسند به سوى پروردگارت بازگرد (۲۸)

فَادْخُلِی فِی عِبَادِی ﴿٢٩﴾

و در میان بندگان من درآى (۲۹)

وَ ادْخُلِی جَنَّتِی ﴿٣٠﴾

و در بهشت من داخل شو (۳۰)