عقیق:حجت‌الاسلام حمیدرضا بصیری عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی(ره) در گفت‌وگویی، با اشاره به فرازی از دعای ارزشمند ابوحمزۀ ثمالی گفت: در بخشی از این دعا این‌طور می‌خوانیم: «الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی تَحَبَّبَ إِلَیَّ وَ هُوَ غَنِیٌّ عَنِّی؛ سپاس خدا را که با من دوستى ورزید، در حالی که از من بی‌‏نیاز است.»

وی افزود: بر خلاف تمام روابط عاشقانه که بر محور نیاز و احتیاج بنا شده است؛ هرگز خداوند متعال انسان را به دلیل احتیاجش به او دوست ندارد. از این رو، محبت خداوند به انسان، از جنس محبت یک فرد به خودش است؛ زیرا انسان خود را برای نیازمندی به خودش دوست نمی‌دارد بلکه از آن جهت که معشوق، همان عاشق است به او عشق می‌ورزد.

به گفتۀ عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی(ره)، بنابه فرمایش قرآن کریم، خداوند از روح خود در انسان دمیده و به او اسماء الهی را تعلیم داده و وی را خلیفه خود در زمین قرار داده است، پس بعید نیست که محبت خدا به انسان از جنس محبت خویش به خویش باشد؛ زیرا نوع انسان، تجلّی‌گاه برتر پروردگار و مسجود ویژه فرشتگان است.

حجت‌الاسلام بصیری اضافه کرد: به این خاطر دشمن خدا و انسان نیز در عالم خارج یکی است. بنابراین به مؤمنان که حقیقت انسانیت و خلافت الهی را جلوه بخشیده‌اند می‌فرماید: دشمن من و خودتان را به دوستی انتخاب نکنید؛ «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا عَدُوِّی وَعَدُوَّکُمْ أَوْلِیَاءَ» (ممتحنه/1).

وی خاطرنشان کرد: نتیجه آنکه، عشق‌ورزی ویژه خداوند به انسان محتاج یک توجه و سپاس ویژه از سوی ما به درگاه اوست که امام سجاد علیه‌السلام آن را به جناب ابوحمزه تعلیم داده است. این قدرشناسی، مقدمۀ دستیابی به سایر تفضلات الهی است که در این دعا از خداوند متعال خواسته می‌شود.

منبع:تسنیم