عقیق | پایگاه اطلاع رسانی هیئت ها و محافل مذهبی

کد خبر : ۱۰۹۴۴۳
تاریخ انتشار : ۱۹ آبان ۱۳۹۸ - ۰۹:۲۳
حجت الاسلام مسائلی:
در روایات ائمه شیعه(ع) لعنِ عمومی یا حتی خصوصی وجود ندارد و گزارش‌هایی که بعضی با آنها استناد می‌کنند، هرچند بسیاری از آنها ضعیف و نامعتبرند، همگی حکایت از انجام لعنِ فردی دارند.

عقیق:متن زیر یادداشتی از حجت الاسلام مهدی مسائلی است که در ادامه می خوانید؛

معمولا در ایام ربیع‌الاول میان شیعیانِ مذهبی بحث لعن خصوصی و عمومی(علنی) رونق پیدا می‌کند. بعضی بدون هیچ محدودیت و قیدی طرفدار لعن هستند و آن را مساوی تبری می‌دانند، اما بعضی با این گروه مخالف بوده و فقط لعنِ خصوصی را جایز می‌دانند، بعضی نیز فرقی میان لعن عمومی و خصوصی نگذاشته و لعن را به کلی نفی می‌کنند.

در جبهه‌بندی درون مذهبی معمولاً گروه اول(یعنی کسانی که هیچ محدودیتی برای لعن قائل نیستند) به عنوان برائتی‌ها و گروه دوم و سوم به عنوان وحدتی‌ها شناخته می‌شوند.

برائتی‌ها با هردو گروه وحدتی مخالف هستند و معمولاً آنها را متهم به خروج از تشیع می‌کنند.

البته هجمه‌ها علیه گروه سوم(یعنی مخالفان کلی لعن) بسیار بیشتر است و گروه دوم (محدودکنندگان لعن) نیز گاهی آنها را متهم به کوتاهی در اندیشه‌های مذهبی می‌کنند.

بر اساس این تقسیم‌بندی بارها از من سؤال شده است که آیا لعن خصوصی را قبول دارم یا نه؟ یا به تعبیری دیگر لعن خصوصی جایز است یا نه؟

پاسخ به این سوال، مقدماتی را می‌طلبد که به صورت مفصل در کتاب «لعن‌های نامقدس» به آن پرداخته‌ام، ولی به صورت خلاصه و به زبان ساده می‌گویم:

اصلاً چیزی به نام لعن خصوصی وجود ندارد. لعن یا فردی است یا عمومی. مصادیق لعن خصوصی که درباره‌ آنها بحث و گفتگو می‌شود، همان لعن عمومی هستند که برخلاف اخلاق اسلامی، تبلیغ مذهبی و دستورات صریح ائمه شیعه(ع) می‌باشند. برای روشن شدن این بحث چند مطلب را بیان کنم:

۱. لعن یک نوع دعاست، البته از نوع نفرین و دعای علیه افراد. در دعا توجه‌ افراد به خدا است و فرد خدا را مخاطب می‌سازد. طبق روایات، مؤمن می‌تواند تمام کسانی را که مُستحق نفرین الهی هستند، لعن کند؛ البته با این شرط که لعن‌شدگان واقعاً استحقاق این نفرین را داشته باشند، اما درصورتی‌که کسی بدون دلیل یا ازسرِ عنادِ شخصی لعن شود، آثار لعن به گویندۀ آن باز خواهد گشت. بر این اساس، فرد می‌تواند حتی پیامبران الهی را نیز لعن کند ولی مطمئناً آثار اخروی و دنیوی این لعن به خود او باز می‌گردد.

اما این بحث‌ها تنها مربوط به زمانی است که مخاطب و شنونده لعن فقط خداوند باشد. هنگامی که به غیر از خدا، افراد دیگری نیز شنونده لعن باشند، این لعن از حالت فردی خارج شده و صورت عمومی پیدا کرده است، مثلاً اگر کسی به صورت فردی امام علی(ع) را لعن کند، حکمی اجتماعی برای این لعن وجود ندارد، چون او فقط خداوند را مخاطب قرار داده است و به صورتِ عملی توهینی به آن حضرت صورت نگرفته است، ولی اگر این لعن در جمع یک یا دو نفر بیان شود، در صورت اقامه شواهد و مدارک، حکومت اسلامی او را محاکمه خواهد کرد و لعن‌کننده در دادگاه متهم به توهین و دشنام‌گویی به ائمه شیعه(ع) می‌شود، هرچند او بگوید من امام علی(ع) را مستحق لعن می‌دانستم و از نظر خودم کار نادرستی انجام نداده‌ام!

همین صورت درباره افراد مورد احترام اهل‌سنت نیز برقرار است، کسی نمی‌تواند بگوید من آنها را در جمع دیگران لعن می‌کنم و توهین مذهبی انجام نداده‌ام، هرچند او این توجیه را بیان کند که من آنها را مستحق لعن می‌دانم؛ همچنان‌که تفاوتی نمی‌کند که لعن او در جمع یک نفر باشد یا صد نفر.

۲. تجویز لعنِ خصوصی عاملی برای تقویت و گسترش لعن عمومی است، چون کسانی که لعن خصوصی را قبول دارند، معمولاً به صورت محتوایی با لعن‌های عمومی مشکلی ندارند، بلکه فعلاً انتشار عمومی آن را به مصلحت نمی‌دانند. این افراد ممکن است گاهی خودشان نیز از سر بی‌موالاتی یا غفلت، به لعن‌های عمومی دست زنند.(موارد رسانه‌ای شده آن فراوان است) از این گذشته تفکیک لعنِ خصوصی از عمومی نیز به صورت عملی امکان پذیر نیست؛ یعنی لعن هنگامی که از حالت فردی خارج شده و کسی غیر از خداوند شنونده آن می‌شود، امکان انتشار عمومی و اجتماعی را پیدا می‌کند و تبعات ایجاد توهین مذهبی نیز برای آن محتمل است.

۳. در روایات ائمه شیعه(ع) لعنِ عمومی یا حتی خصوصی وجود ندارد و گزارش‌هایی که بعضی با آنها استناد می‌کنند، هرچند بسیاری از آنها ضعیف و نامعتبرند، همگی حکایت از انجام لعنِ فردی دارند که مخاطب آن فقط خداوند است. این نشان می‌دهد موضع اهل‌بیت(ع) دراین‌باره آن‌قدر آشکار بوده است که جاعلان نیز نتوانسته‌اند بگویند ائمۀ شیعه(ع) در جمع مردم یا خواص اصحاب خویش، خلفا را لعن کرده‌اند یا شیعیان را به مجلسِ خصوصیِ لعن خلفا توصیه کرده‌اند.

به دیگر سخن، بر فرض صدور لعن‌های نسبت داده شده به ائمه(ع)، این لعن‌ها هیچ‌گاه به‌قصد توهین به مقدسات اهل‌سنت و تشدید فضای خصومت مذهبی بین شیعه و سنی بیان نشده‌اند و فراتر از این، امکان ایجاد چنین توهین مذهبی را نیز نداشته‌اند. درحالی‌که لعن خصوصی که هم‌اکنون مورد مباحثه شیعیان است امکان ایجاد توهین مذهبی را دارد.

منبع:مهر


ارسال نظر
نام:
ایمیل:
* نظر:
غیر قابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: ۲
يك كلام حرف حساب
|
Iran, Islamic Republic of
|
۱۵:۴۵ - ۱۳۹۸/۰۸/۱۹
0
3
مثلاً اگر کسی به صورت فردی امام علی(ع) را لعن کند،
براي هنين مثال هم بايد بره بميره
مثل ابوموسي اشعري اول شيعه را كوبيد بعد از اهل سنت حمايت كرد
بابا سايت عقيق تا ايام ربيع ميشه ياد اين مطالب مي افتيا اون هفته گفتي آقاي حامد كاشني از طرف آقاي وحيد اينجوري گفته كه الحمدالله دفتر اقاي وحيد جوابتون راداد بعد شما مطلبتون را سريع حذف كرديد بابا دست برداريد چفدر به اينجور مطالب دامن مي زنيد بابا اهل تسنن اينقدر پي احقاق خودشون نيستن كه شما سنگ اونها به سينه مي زنيد اين شد مثل مسائلي مانند برهنه سينه زدن و قمه زدن كه هر سال طبق عادت بهش گيرمي دهيد و مطالبتون جز تشويش هيچ اثري نداريد فقط دنبال كارشناس هم فكر خودتون مي گرديد تا مسائل را براي پاسخ دهد و شما لذت ببريد
سید
|
Iran, Islamic Republic of
|
۱۴:۱۵ - ۱۳۹۸/۰۸/۲۲
0
0
جای بحث تخصصی اینجا نیست...
این کارشناس خیلی راحت روایت لعن دشمنان اهل بیت و ضعیف معرفی میکنه و بعد شاخ و برگ به صحبت های خودش میدهد غافل از اینکه شاید افراد مطلع هم این مطلب و بخونند...
عجب اوضاعی شده یکم به جواب آقای مکارم توجه کنید ایشان چطور با درایت هم وحدت سیاسی و گفتن هم منکر لعن غاصبین نشدند...
یادمون باشه فقط همینو که مادر ما سادات در هر قنوت چه کسانی را لعن میکردند اونم با دستی که ...بماند.
پربازدیدترین اخبار
پنجره
تازه ها
پرطرفدارترین عناوین