عَنْ يَحْيَى بْنِ الْعَلَاءِ، وَ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ جَمِيعاً، عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (عَلَيْهِ السَّلَامُ)، قَالا: مَا وَدَّعَنَا قَطُّ إِلَّا أَوْصَانَا بِخَصْلَتَيْنِ: عَلَيْكُمْ بِصِدْقِ الْحَدِيثِ، وَ أَدَاءِ الْأَمَانَةِ إِلَى الْبَرِّ وَ الْفَاجِرِ، فَإِنَّهُمَا مِفْتَاحُ الرِّزْقِ.

یحیی بن علاء و اسحاق بن عمار از امام صادق(ع) روایت کردند که ایشان هیچگاه با ما وداع نمی کرد مگر اینکه دو توصیه به ما می فرمود: راستگو باشید و امانت را به صاحب نیکوکار یا بدکارش برگردانید که این دو کار کلید رزق است.

پی نوشت:

امالی شیخ طوسی، ص676