جایگاه پیامبر و اوصیاء در کلام امام حسین

 خداوند، محمّد صلی الله علیه و آله را برای خلقش برگزید و با پیامبری گرامیش داشت و او را برای رسالت خود برگزید.

سپس خداوند، او را در حالی نزد خود برد که حضرت صلی الله علیه و آله برای بندگان خدا خیر خواسته بود و آن چه را که برای آن فرستاده شده بود رسانده بود. ما خاندان او، یاوران او، اوصیاء او، و وارثان او و سزاوارترین مردم هستیم برای دست یافتن به مقام او در میان مردم.

اما قوم ما این مقام را از ما گرفتند و به خود اختصاص دادند و ما هم بدین امر تن دادیم و از تفرقه تنفّر و عافیت جامعه را خوش داشتیم.

و این در حالی است که می دانیم ما به این حقّ که حقّ ماست، سزاوارتر از کسانی هستیم که آن را در اختیار گرفته اند.

متن حدیث: 

الإمام الحسین علیه السلام: إنَّ اللّه َ اصطَفی مُحَمَّدًا صلی الله علیه و آله عَلی خَلقِهِ ، وأکرَمَهُ بِنُبُوَّتِهِ، واختارَهُ لِرِسالَتِهِ، ثُمَّ قَبَضَهُ اللّه ُ إلَیهِ وقَد نَصَحَ لِعِبادِهِ، و بَلَّغَ ما اُرسِلَ بِهِ صلی الله علیه و آله. و کُنّا أهلَهُ وأولِیاءَهُ وأوصِیاءَهُ ووَرَثَتَهُ وأحَقَّ النّاسِ بِمَقامِهِ فِی النّاسِ، فَاستَأثَرَ عَلَینا قَومُنا بِذلِکَ، فَرَضینا، و کَرِهنَا الفُرقَةَ، و أحبَبنَا العافِیَةَ، و نَحنُ نَعلَمُ أنّا أحَقُّ بِذلِکَ الحَقِّ المُستَحَقِّ عَلَینا مِمَّن تَوَلاّهُ.

پی نوشت:

«تاریخ طبری 5 / 357  _ البدایة والنهایة  8 / 157»

منبع:مشرق