سیره ی مناجاتی رسول خدا(ص)

عقیق:از امام حسین(ع) روایت شده است که فرمودند:

هرگاه رسول خدا(ص) دعا می نمود، دستهایش را به سوی آسمان بلند می نمود و تضرع و زاری می کرد و همچون فقیری که به دنبال یافتن غذاست از خداوند حوائج خود را می طلبید.(1)

امام صادق(ع) فرمودند: آن شبی که رسول خدا(ص) در خانه ام سلمه بود، نیمه های شب ام سلمه دید، رسول خدا(ص) در گوشه ای تاریک ایستاده و دست به آسمان بلند کرده و در حال مناجات و دعا اشک می ریزد و می گوید:

... خدایا! مرا هیچ گاه به اندازه ی یک چشم برهم زدن به خودم  وا مگذار.

شنیدن این جمله ها با آن حالت، لرزه بر اندام ام سلمه انداخت، رفت در گوشه ای نشست و شروع کرد به گریستن. گریه ی ام سلمه به قدری شدید شد که رسول خدا(ص) از او پرسید: چرا گریه می کنی؟

ام سلمه عرض کرد: پدر و مادرم به فدایت ای رسول خدا! چرا گریه نکنم، شما با آن مقام و منزلت که در نزد خداوند داری، این چنین از خداوند ترسانی، پس وای به حال مثل من.

رسول خدا(ص) فرمود: ای ام سلمه ! چگونه می توانم نگران نباشم و خاطر جمع باشم، یونس پیغمبر، یک لحظه به خود واگذاشته شد، آمد به سرش آنچه آمد.(2)

پی نوشت ها:

1_(سنن النبی، ص 315)

2_(نغمه های مناجاتی، ص 75،به نقل از تفسیر نورالثقلین، ج3، ص 450)

211008