دعا و نیایش به لسان امام علی(ع)

عقیق: از جمله نیازهای فطری و اساسی انسان، ارتباط عاشقانه و ابراز علاقه همراه با سوز و گذاز نسبت به خداوند متعال می باشد که از آن به راز و نیاز و مناجات تعبیر می شود.

خداوند متعال در سوره ی مبارکه فرقان آیه ی 77، خطاب به پیامبر اکرم می فرماید:

«قل ما یعبؤا بکم ربی لولا دعاؤکم ...؛به امت بگو: اگر دعای شما نباشد پروردگار مرا به شما توجه و اعتنایی نیست.»

دعا خواندن و ابراز مذلت و ناداری در پیشگاه باری تعالی، از ویژگیهای بندگی و موجب تقرب می باشد. بلگه بندگی و عبودیت حقیقی به حد کمال نخواهد رسید مگر با ممارست در «دعا »و در صورت غفلت و اعراض از آن، نتیجتاً انسان از خداوند، دور و مهجور خواهد شد.

در سوره ی « غافر» آیه 60 آمده است:

«و قال ربکم ادعونی استجب لکم ان الذین یستکبرون عن عبادتی سیدخلون جهنم داخرین؛پروردگار شما گفته است مرا بخوانید تا ( دعای) شما را اجابت کنم، کسانی که از عبادت من تکبر می ورزند به زودی وارد دوزخ می شوند.»

دعا، یک امر غریزی و فطری می باشد، یعنی انسان در حال سختی و نیازمندی، بی اختیار، رو به دعا می برد زیرا که « دعا» یک نوع فرار به جانب خداوند متعال است؛ «ففروا الی الله...»(1)

امیرالمؤمنین علی(ع) در حدیثی می فرماید:

«و فی المناجات سبب النجاة و بالاخلاص یکون الاخلاص، فاذا اشتد الفزع الله المفزع؛ وسیله ی نجات در مناجات است و خلاصی در اخلاص و چون بی تابی شدت یابد پناهگاه خداست.»(2)

دامن خلوت ز دست کی دهد آن کس که یافت

در دل شبهای تار ذون مناجات را (3)

 پی نوشت ها:

1_(الداریات، آیه ی 50)

2_(اصول کافی، ج4،ص214)