و پیامبر(ص) در طول ۲۳ سال نبوت خویش مثل سایر فرامین الهی فرمان ابلاغ خلافت حضرت علی(ع) را عنوان کردند و در جریان حجةالوداع آخرین ابلاغ را انجام دادند. اگرچه بعد از حجةالوداع نیز مکرر به این دستور الهی اشاره داشتند و حتی در ساعات پایانی عمر شریف خویش قصد مکتوب کردند این ابلاغ الهی را داشتند (حدیث قلم و دوات) که عده ای از صحابه مانع آن شدند.

۲- کسانی که بخواهند با کار پیامبر(ص) مخالفت کنند برایشان فرقی ندارد که پیامبر آن را در غدیر خم بجای آورده باشد یا در خانه خدا.

۳- پیامبر اکرم(ص) حضرت علی(ع) را تنها در غدیر خم به خلافت نصب نکرد، بلکه از روز اول بعثتش تا روز رحلتش در ده ها و صدها مکان و زمان و به صدها بهانه و حادثه حضرت علی(ع) را به عنوان خلیفه بلافصل خود معرفی نمود، که قصه غدیر تنها یکی از آن هزاران است و کسی که آن هزاران همه را نادیده گرفته است می تواند این یکی را هم نادیده بگیرد، حتی اگر بر بام کعبه باشد

۴- آنچه مانع از پذیرش خلافت حضرت علی(ع) برای عده ای بوده است، زمان و مکان انتصاب نبوده، بلکه آن کینه و عداوت و تعصب جاهلانه ای بوده است که اگر خود خداوند هم (العیاذ بالله) بر زمین نازل می شد دست علی(ع) را بعنوان خلیفه بالا می گرفت، باز هم همان عده مخالفت می کردند و شاهد شما هم قصه حارث بن نعمان فهری است، که وقتی دید پیامبر اکرم(ص) حضرت علی(ع) را به عنوان خلیفه خود در غدیر معرفی کرد در پای مجلس پیامبر بلند شد و فریاد زد خدایا اگر بنا است بعد از پیامبر(ص) حضرت علی(ع) بر من خلیفه و امیر باشد هم اکنون بلایی بر من نازل کن و مرا از دنیا ببر تا من بمیرم و نبینم علی(ع) خلیفه بعد از رسول است و خداوند هم فوراً نفرین او را در حق خودش مستجاب کرد و آیه شریفه «سأل