نماز ستون خيمه دين است و امام صادق (ع) نماز را مرز ايمان و کفر دانسته است. بنابر اين، اگر کسي بخواهد خيمه ايي به نام دين را برپا کند، بايد همواره در انديشه تيرک اصلي و ستوني باشد که دين بدان استوار مي‌گردد.
استاد مطهري در کتاب" آزادي معنوي" مي‌نويسد
يکي از گناهان، استخفاف نماز يعني سبک شمردن نماز است. نماز نخواندن يک گناه بزرگ است، و نماز خواندن اما نماز را خفيف شمردن، استخفاف کردن، بي اهميت تلقي کردن گناه ديگري است. پس از وفات امام صادق عليه السلام ابوبصير آمد به امّ حميده تسليتي عرض کند. امّ حميده گريست. ابوبصير هم که کور بود گريست. بعد امّ حميده به ابوبصير گفت: ابوبصير! نبودي و لحظه ي آخر امام را نديدي؛ جريان عجيبي رخ داد. امام در يک حالي فرو رفت که تقريباً حال غشوه اي بود. بعد چشمهايش را باز کرد و فرمود: تمام خويشان نزديک مرا بگوييد بيايند بالاي سر من حاضر شوند. ما امر امام را اطاعت و همه را دعوت کرديم. وقتي همه جمع شدند، امام در همان حالات که لحظات آخر عمرش را طي مي‌کرد يکمرتبه چشمش را باز کرد، رو کرد به جمعيت و همين يک جمله را گفت:اِنَّ شَفاعَتَنا لا تَنالُ مُستَخِفّاً بِالصَّلوةِ هرگز شفاعت ما به مردمي که نماز را سبک بشمارند نخواهد رسيد. اين را گفت و جان به جان آفرين تسليم کرد."
در باب آثار و عقوبات سبک شمردن نماز، روايتي از حضرت ختمي مرتبت به نقل از دختر مکرمه‌شان نقل شده است که بسيار تکان‌هنده است:
"حضرت زهرا سلام الله عليها از رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلم، سوال کرد: « فقالت: يا ابتاه ما لمن تَهاون بصلاته من الرجال و النساء ». از رسول اکرم صلي الله عليه و آله و سلـم پرسيدند: اى پدر! مردان و زنانى كه نمازشان را سبك مى‏ شمرند، چه [جزايى‏] دارند؟

پیامبر پاسخ دادند: اى فاطمه! هر كس از مردان يا زنان، نمازش را سبك بشمرد، خداوند، او را به پانزده خصلت مبتلا مى‏ كند: شش خصلت در دنيا، سه خصلت هنگام مرگش، سه خصلت در گورش و سه خصلت در قيامت، هنگامى كه از گورش بيرون مى ‏آيد.

امّا آنچه در دنيا به او مى ‏رسد:
خداوند، بركت را از عمر و روزى ‏اش بر مى ‏دارد،
نشان صالحان را از چهره ‏اش مى ‏زدايد،
به هر عملى كه انجام مى ‏دهد، پاداشى داده نمى ‏شود،
دعايش به آسمان نمى ‏رود
و ششم اين كه براى او در دعاى صالحان نصيبى نيست.

امّا آنچه هنگام مرگش به او مى ‏رسد:
نخست، خوار، دوم گرسنه و سوم، تشنه مى‏ ميرد. و اگر از نهرهاى دنيا به او بنوشانند، سيراب نمى ‏شود.

امّا آنچه در گورش به او مى ‏رسد:
نخست، آن كه خداوند، فرشته ‏اى مى‏ گمارد تا او را در گورش بيازارد،
دوم اين كه گورش را بر او تنگ مى‏ كند
و سوم اين كه گورش تاريك است.

امّا آنچه روز قيامت هنگام بيرون آمدن از گورش به او مى ‏رسد:
نخست، آن كه خداوند، فرشته ‏اى مى‏ گمارد تا او را با صورت [روى زمين‏] بكشد، در حالى كه مردم به او مى ‏نگرند،
دوم اين كه بازخواست سختى مى ‏شود
و سوم اين كه خداوند به او نمى ‏نگرد، وپاكش نمى ‏سازد و عذابى دردناك دارد.

پی نوشت:

بحار الأنوار: ج 83 ص 21

آزادي معنوي. مرتضي مطهري