اصفهانی با اشاره به اينكه قرآن و عترت دو امانت الهی هستند كه بايد در تحقيقات علم پزشكی از هر دو آنها بهره جست افزود: قرآن و عترت دو امانت پيامبر هستند كه بايد با هم از آنها بهره گرفت زيرا يكی بدون ديگری نتيجه بخش نخواهد بود و ما را به سرمنزل مقصود نمی‌رساند.

وی با اشاره به ضرورت جهت گيريهای صحيح در آموزش و پژوهش گفت: برای آنكه آموزش و پژوهش كاربردی عملی بيابد بايد جهت‌گيری درست را استنباط و ارائه كنيم و پژوهشگران با حفظ هويت و احترام به نظام‌های ارزشی خود علوم را برگيرند و بداند علم وسيع تر از آن است كه كسی بر آن مسلط شود.

وی با اشاره به اينكه بهره گيری از آيات و روايات با تفسير به رای متفاوت است بيان كرد: آموزه‌های قرآنی و روايات دعوت به تحقيق می‌كند ولی در اين مسير چراغ‌هايی داريم و تحقيق شرايطی دارد كه در فلسفه احكام موجود است و بحث‌های عميق بايد به مراتب كمال ارجا داد.

اصفهانی با اشاره به اينكه علم ظاهری غرور و خودبينی با خود همراه دارد افزود: افزايش آگاهی‌ها بايد به افزايش خشيت و تقويت توكل بينجامد زيرا غرور موجب غفلت می‌شود و اگر علم ظاهری با غرور همراه شود و فايده ندارد.

وی با اشاره به سخنانی برای آموزش امروز پزشكی گفت: امروز در طب اسلامی به دنبال حفظ، تامين و ارتقای سلامت هستيم كه ارتقاء سلامت سخنی جديدی است كه امام سجاد(ع) در مناجات خود با خداوند و در صحيفه سجاديه آن را مطرح كرده و اين پيامی جديد است كه انقلاب در خدمات و آموزش پزشكی از همين جا آغاز می‌شود.

وی با اشاره به اينكه تعاريف انسان در مكاتب الهی و لائيك متفاوت است اظهار كرد: در مكاتب الهی بخش اصلی انسان روح است و اين تفاوت اساسی انسان در اين دو مكتب است كه بسياری از نويسندگان كتب مرجع پزشكی با اينكه معتقد و مومن به خداوند و كليسا بوده‌اند آن را در كتب پزشكی خود مطرح نكرده‌اند و تنها به طبيعت و تجربه تمسك جسته‌اند.

وی افزود: انسان والای مكاتب غير لائيك موجودی است كه حياتش ادامه دارد و به همين دليل نيازهای او نيز متفاوت است. يكی از اين نيازها نيازهای مقطعی است.

اصفهانی با اشاره به اينكه طب سنتی از آموزه‌های اسلامی بهره گرفته است افزود: طب سنتی از آموزه‌های اسلامی بهره گرفته است اما از مكاتب ملل مختلف نيز استفاده می‌كند و در اين مسير به آنجا رسيده كه غربيها ريزه خوار سفره‌ حكمای طب سنتی ما بوده‌اند ولی پس از رنسانس ناجوانمردانه يافته‌های برگرفته از طب سنتی ما را به نام خود عرضه كرده‌اند اگر چه ما اسناد كافی برای استنباط اين بی امانتی آنها داريم.

اصفهانی با اشاره به اينكه می‌توانيم سيستمی در طب براساس رهنمودهای اسلامی و يافته‌های گذشتگان به عنوان طب رايج داشته باشيم افزود: وقتی يافته‌های گذشته، امروز و فردا بشر از فيلتر اسلامی بگذرد و حلال و حرام الهی در آن رعايت شود و رهنمودهای ائمه معصومين به آن وارد شود به طبی پيش رو، به روز و خدمت گذار، اخلاقی و انسانی دست می‌يابيم كه به همه مردم خدمت می‌كند.

وی افزود: اطلاق طب پزشكی به چيزی كمتر از اين ظلم به اسلام و طب اسلامی است.

وی با اشاره به قاعده فقهی به عنوان پشتوانه سلامت گفت: قاعده نفی سبيل، قاعده عسر و حرج و رفع اضطرار، قاعده لاضرر و لا ضرار، قاعده وجود مقدمه واجب و قاعده حرمت مقدمه حرام از جمله قواعدی هستند كه به عنوان پشتوانه‌های سلامت مطرح می‌شود.

وی با اشاره به اينكه سازمان بهداشت جهانی تا 50 سال سلامت را به عنوان رفاه جسمی، روانی و اجتماعی تعريف می‌كرد افزود: پس از اين مدت سلامت معنوی به عنوان بعد چهارم سلامت مورد توجه اين سازمان قرار گرفت در حالی كه سلامت معنوی در مكتب الهی بر ديگر ابعاد سلامت سايه می‌‌افكند.

وی با اشاره به اينكه سلامت در مكتب الهی و طب اسلامی طيفی وسيع از آستانه مرگ تا سلامت كامل را در بهره می‌گيرد گفت: بر اين اساس هر كس با قلب سليم زندگی كند رستگار است و گناه و آلودگی‌های اخلاقی به قلب مريض می‌انجامد ولی توبه موجب بازگشت قلب سليم و حياط طيبه می‌شود و در نهايت رضوان الهی را به همراه می‌آورد.

وی با اشاره به اينكه در مكتب الهی اوج خوشبختی و نهايت راه رضايت انسانی و الهی است افزود: بر اين اساس معنويت خيری است كه در سلامت جسمی، روانی و اجتماعی سايه می‌افكند كه در مكاتب الهی شامل خدا شناسی، خدا جويی و خدا محوری، شناخت هدف زندگی، تلاش در تكامل معنوی و توكل است و در نگاه جهانی معنويت هدفمندی در زندگی، تجربه، نمود اجتماعی و اخلاقی است.

وی با اشاره به تاثير اعتقاد و ايمان بر سلامت و بيماری گفت: در فرهنگ الهی گناه و انحراف از فطرت سليم در كنار ديگر مولفه‌های بروز بيماری مطرح می‌شود كه دانش روز لازم است حركت خود را براساس اين نگرشها مكتب الهی اصلاح كند و خصوصيات صاحبان حرفه‌ پزشكی به عنوان آئينه‌های تجلی اسماء الهی بايد در اين مدار شكل گيرد.

وی با اشاره به ضرورت بازنگری شجاعانه در پيش نيازهای آموزش پزشكی گفت: كسی كه می‌خواهد علوم طبی را بخواند بايد ابتدا علوم فقهی، اخلاقی، حكمت، منطق و سپس علوم طبيعی بخواند و بايد در اين زمينه‌ از توصيه دانشمندان اسلامی و آخرين دستاوردهای جهانی در آموزش و طرح بومی سازی و ابداعات استفاده كنيم تا با برنامه‌های عملی موفق به تربيت نيروهای انسانی شايسته شويم.

منبع:ایکنا

211001