در عصر قاجار، محمد شاه ضريحي از جنس نقره روي ضريح فولادي نصب كرد. به گفته ناصرالدين شاه، نقره ضريح را مادر محمد شاه هديه كرده بود. نظارت بر ساخت آن، بر اساس كتيبه بالاي ضريح، به عهده حاج عبد الهادي استر آبادي بود. در 1385 ق نيز ضريح جديدي براي حرم در ايران ساخته شد. هنرمندان اصفهاني نهايت هنر خود را در اين كار به نمايش گذاشتند. اين ضريح، كه هديه آنان بود، از جنس نقره و طلاي ناب با سنگ هاي قيمتي مينا ساخته شد و از لحاظ زيبايي منحصر به فرد بود. چهارصد هزار مثقال نقره و هشت صد مثقال طلا در آن به كار رفت و ساخت آن سه سال طول كشيد. ضريح مذكور به پشتيباني و حمايت آيت الله سيد محسن حكيم ساخته و نصب شد. بر چهار گوشه اين ضريح چهار انارك طلايي زيبا به قطر پنجاه سانتي متر تعبيه شده است. در داخل آن صندوقي از خاتم روي قبر حضرت عباس(عليه السلام) قرار دارد.

در رواق شمالي از زير زمين به داخل قبر راه است. اديب الملك در سفرنامه خود آن را چنين شرح مي دهد: « به حرم حضرت ابوالفضل(عليه السلام) رفتيم، در رواق دريچه آهني كوچكي را متولي باشي باز كرد. از چند پله پايين رفتيم به قدر ده ذراع به خط مستقيم در جايي كه دو نفر ايستاده مي توانستند راه بروند رفتيم بعد طرف دست راست دالان تنگي بود... بعد پله اي. يك ذرع رفتيم پايين در آن جا اعلي عليين بهشت و عرض خداوندي يعني قبر منور و مطهر حضرت عباس صلوات الله و سلامه عليه بود، زيارت كرديم ».

ناصر الدين شاه نيز اين مكان را همين گونه توصيف كرده و از ورود خود به داخل قبر مطهر در زير زمين روضه شرحي داده است.

گنجينه

از ديرباز از سوي پادشاهان، حاكمان، بزرگان دين و سياست هديه هايي به حرم تقديم مي شد كه امروزه در گنجينه آن نگهداري مي شود. در اين گنجينه اشياي ارزشمندي چون قالي هاي بافته شده با تار و پود زر، چهل چراغ هاي طلايي، شمشيرهاي مرصع، ساعت هاي ديواري طلا، مجسمه هاي طلا، تصويري حقيقي از سر امام حسين(عليه السلام)، كه گفته مي شود از ايتاليا آورده شده است، نسخه هاي خطي و صحيفه هاي منسوب به امام علي(عليه السلام) ديده مي شود. اين گنجينه اكنون به محل مقبره آل خيرالدين در جوار حرم انتقال يافته است.