هرچند متن حدیث ثقلین به صورت‌های مختلف در منابع روایی شیعه و اهل سنت درج شده است، اما مفهوم کلی آن گویای همین امر است که پیامبر(ص) قرآن و عترت(ع) را به عنوان دو وسیله در میان امت قرار دادند که مسلمانان با تمسک به آن هرگز گمراه نخواهند شد. آنچه که در حدیث ثقلین اهمیت دارد، قرار گرفتن عترت(ع) در کنار قرآن است؛‌ این امرگویای این حقیقت است که اهل‌بیت عصمت و طهارت(ع) برترین جانشینان پیامبر اسلام(ص) و پس از ایشان به عنوان مفسران حقیقی قرآن کریم هستند. در واقع همان طور که خداوند در آیه «بِالْبَيِّناتِ وَ الزُّبُرِ وَ أَنْزَلْنا إِلَيْكَ الذِّكْرَ لِتُبَيِّنَ لِلنَّاسِ ما نُزِّلَ إِلَيْهِمْ وَ لَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ؛  (ما هر رسولی را) با معجزات و کتب و آیات وحی فرستادیم و بر تو این ذکر (یعنی قرآن) را نازل کردیم تا برای مردم آنچه را که به آنان فرستاده شده بیان کنی و برای آنکه عقل و فکرت کار بندند.» (44نحل) پیامبر را تبین‌گر حقیقی قرآن معرفی کرده است، لذا جانشینان ایشان نیز از این مقام برخوردار هستند. برخی از محققان اهل سنت نیز دلالت حدیث ثقلین را بر طهارت و پیراستگی اهل بیت(ع) از آلودگی و خطا پذیرفته‌اند. 

حدیث ثقلین در برخی عبارات و تعابیرش گاهاً مورد مناقشه برخی از علما اهل سنت قرار گرفته است که آیت‌الله سیدکمال حیدری، مجتهد و استاد حوزه علمیه قم اخیراً بر اساس منابع خود اهل سنت به این شبهات پاسخ داد که در ادامه می‌بینید.