یکی از دلایل مشهور شدن شیخ نخودکی، کرامات بی‌شمار ایشان بوده است که خاص و عام به طور مستقیم شاهد آن بوده‌اند.
عقیق: شیخ حسنعلی اصفهانی مشهور به «نخودکی» زاده 1241 شمسی در اصفهان، فقیه، عارف، زاهد و صاحب کرامات فراوان در قرن چهاردهم هجری است.
وی درباره راه و روش عرفانی خود در جواب نامه یکی از سادات دزفول نوشته است: «عرض می‌شود به تمام احباء اظهار فرمایید که طریقه فلانی غیر از طریقی است که شنیده‌‌اید، همه بدانید که طریقه حقیر، طریقی است که تمام مطالب شرع را نهایت اهتمام است؛ خلاف باقی طرق که به مطالب شرعیه خیلی بی اعتنا هستند. در طریقه حقیر، خصوصا نماز خیلی مورد توجه است که هر چه زحمت و توجه است، به نماز معطوف دارید. بدانید که مدار و معیار امر و طریقه ما بر سه چیز است؛ شب زنده‌‌داری، لقمه حلال و توجه به نماز، به ویژه نماز اول وقت و حضور قلب در آن».
دستور به ابرها برای کنار رفتن!
شرح حال زندگی شیخ نخودکی را پسرش شیخ علی مقدادی اصفهانی در کتاب «نشان از بی نشان‌ها» آورده است.
فرزند ایشان نقل می‌کنند: «شب اول ماه شوال بود و ما در مزرعه نخودک در خارج از شهر مشهد ساکن بودیم. پدرم فرمودند من به بالای بام بروم و استهلال کنم. چون ابر، دامن افق مغرب را پوشانده بود، چیزی ندیدم و فرود آمدم و گفتم: رؤیت هلال با این ابرها هرگز ممکن نیست.
با عتاب فرمودند: «چرا فرمان ندادی که ابرها کنار روند؟»
گفتم: پدرجان من کی هستم که به ابر دستور دهم؟
فرمودند: «بازگرد و با انگشت سبابه اشاره کن که ابرها از افق کنار روند.»
ناچار به بام شدم، با انگشت اشاره کردم و چنانکه دستور داده بودند گفتم: «ابرها متفرق شوید!»
لحظه‌هایی نگذشته بود که افق را بدون ابر یافتم و هلال ماه شوال را آشکارا دیدم و پدرم را از رؤیت ماه آگاه کردم.»