ایشان با اشاره به فرمایش قرآن کریم مبنی بر اینکه گروه با ایمانی که عمل صالح انجام دهند، در نزد مردم محبوب هستند، تصریح کردند: البته این یک قانون طبیعی و یک رابطه علت و معلول میان «ایمان و عمل صالح» و «محبت» است؛ در این کشور کسانی که مبدأ خیر بودند و موقوفه ای را ایجاد کردند، قطعاً محبت مردم متوجه آنان است،  

معظم له با بیان اینکه انبیا و اولیای الهی همیشه مورد محبت مردم هستند، افزودند: اگر حساب افراد کوردل را جدا کنیم، کسانی که واقع بین باشند نسبت به انبیا یک نوع محبت دارند، زیرا مؤمن به خدا بودند و کارشان برای خدا بود و عمل صالح انجام دادند و بشر را از بت پرستی و بدبختی نجات دادند؛ اکنون پیامبراکرم(ص)، حضرت موسی(ع) و حضرت عیسی(ع) در نزد بشر محبوب هستند.

این مرجع تقلید با اشاره به آیه ۲۳ سوره شوری «قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى»، گفتند: در قرآن تصریح شده که به رسول خدا می فرماید «بگو من از شما اجری را برای رسالت نمی طلبم جز اینکه خویشاوندان من را دوست بدارید».

حضرت آیت الله سبحانی در پاسخ به شبهه ای مبنی بر اینکه چه معنا دارد که پیامبر اکرم(ص) می گوید فرزندان من را دوست بدارید، تصریح کردند: دوست داشتن اهل‌بیت(ع)، قبل از آنکه به نفع امام تمام شود، به سود خود انسان است؛ اگر فردی، یک انسان والایی را دوست بدارد و حب او را در دل داشته باشد، خود این حب، یک کمال است.

ایشان افزودند: به عنوان مثال، اگر دانشمند ارجمندی در کشور دارای عمل صالح و ایمان است، قطعاً در دل مردم جای دارد چون برای مردم کار کرده و در عین حال، مردم هم او را دوست دارند و دوست داشتن این مرد دانشمند، کمالی برای خود انسان است؛ بنابراین، اگر ائمه (ع)را دوست داریم، به نفع خود ماست چراکه دوست داشتن یک انسان با کمال،  برای نفس ما کمال محسوب می شود.

معظم له با تأکید بر اینکه اگر انسان، معشوق و محبوبی داشته باشد هرگز برخلاف او عمل نمی کند، تصریح کردند: اگر ما واقعا پیامبر(ص)، امیرمؤمنان(ع) و اهل‌بیت(ع) را دوست داریم، راه آنان را می رویم؛ نماز، روزه، اقتصاد و سیاست ما مثل آنان می شود.

این مرجع تقلید تصریح کردند: بنابراین، محبت به اهل‌بیت(ع)، علاوه بر اینکه برای انسان کمال است، سبب می شود انسان، پیرو ائمه معصومین(ع) باشد و در احکام، اخلاق، اصول و عقاید از آنان تخلف نکند.

حضرت آیت الله سبحانی افزودند: یکی از وظایف ما محبت به خاندان رسالت است و این امر، اجر رسالت است؛ امری که در ظاهر اجر است، اما منفعتش به خود ما بازمی‌گردد.