امام حسن مجتبی(ع) 25 بار به سفر حج مشرف شدند. ایشان می‌فرمودند: «از پروردگارم شرم دارم که او را ملاقات کنم، ولی به سوی خانه او گام برنداشته باشم».
عقیق:حسن بن علی بن ابی طالب(ع) دومین امام شیعیان، مشهور به امام حسن مجتبی(ع) در نیمه ماه مبارک رمضان سال سوم هجرت در مدینه به دنیا آمد.
ایشان نخستین پسرى بود که خداوند متعال به خانواده امام على(ع) و حضرت فاطمه(س) عنایت کرد. امام حسن مجتبی(ع) هفت سال از عمر شریف خود را در کنار جد بزرگوارش پیامبر اعظم(ص) گذرانید و در این مدت، بسیار مورد لطف و احترام آن حضرت بود. از برخی روایات استفاده می‌شود که میزان محبت پیامبر(ص) به این کودک و برادرش امام حسین(ع) بیش از حد معمول بوده است.
امام حسن مجتبی(ع) به سفر حج اعتقاد بسیاری داشت و در هر برهه‌ای از عمر خود تلاش می‌کردند تا به زیارت کعبه بروند، به طوری که ایشان بارها پیاده به حج رفتند و از امام حسن مجتبی(ع) نقل شده است که می‌فرمودند: «از پروردگارم شرم دارم که او را ملاقات کنم، ولی به سوی خانه او گام برنداشته باشم».
در احادیث آمده است که امام حسن مجتبی(ع) 25 بار پیاده حج گزارد، در حالى که شترانش از پیش روى آن حضرت حرکت مىکردند.
هر گاه گروهى از مردم از کنار حضرت عبور مىکردند، براى احترام به مقام والا و جایگاه بزرگ وى از مَرکب‌هاى خود فرود مى‌آمدند، تا آن جا که امام مجبور شد، مسیر خود را از جاده اصلى تغییر دهد و از بى‌راهه برود تا بتواند در مقابل خداوند کاملاً فروتنى پیشه کند.
امام حسن مجتبی(ع) در نهایت بر اثر مسمومیت توسط همسرش به شهادت رسید و در حالی که قرار بود در جوار پیامبر اعظم(ص) تدفین شود، به دلیل بدعهدی‌های امتش در قبرستان بقیع در جوار مادرش حضرت زهرا(س) به خاک سپرده شد.