* خشنودى از كار بدكاران
«الراض بفعل قوم كالداخل فيه معم و على كل داخل فى باطل أثمان اثم العمل به و اثم الرض به/ هر كس كه به كار گروهى از مردم خرسند باشد، مانند آن است كه در آن كار، با آنها همراهى كرده است، هر كس در كار نادرست همراهى كند، براى او دو گناه خواهد بود: گناه همكارى در آن كار نادرست، و گناه رضايت دادن به انجام آن».
* شرح
اسلام، دينى است كه پيرامون خود را، همواره از زندگى كردن و حصارهاى خلوت و تنهائى و سر بردن در چهار ديواري هاى در بسته، باز مي دارد و در مقابل، همه را به زندگى اجتماعى دعوت مي كند. براى يك چنين زندگى اجتماعى برادرانه اى كه در آن همه نسب به يكديگر وظايف و مسئوليت هايى دارند قوانين كاملى نيز قرار داده، كه جلوه هاى گوناگون آن در تعاليم درخشان اسلامى ديده مى شود.
بر اساس اين قوانين، خوب بودن و خوب زيستن، تنها اين نيست كه ما خود را از همه كنار بكشيم و در خلوت و تنهايى مشغول عبادت شويم و كارى به كار ديگران و ساير افراد جامعه نداشته باشيم. چه، در اين صورت حتى اگر هيچ گناهى از ما سر نزند، باز در گناهى كه ديگران، در كنار ما و مقابل چشمان ما انجام مي دهند، شريك و سهيم خواهيم بود. به بيان ديگر، يك مسلمان مؤمن واقعى، نبايد در برابر كارهاى باطل و نادرست ديگران نيز ساكت بنشيند و هيچ اقدامى نكند. چون اين سكوت، دليل آن است كه او، با انجام آن كارهاى باطل مخالفتى ندارد و كسى كه مخالف امرى نباشد، به طور طبيعى به انجام آن امر رضايت داده است و راضى بودن به انجام كار ديگران نيز مانند آن است كه خود او هم در آن كار، شركت و دخالت داشته است.
از اين روست كه امام عليه السلام مي فرمايد: مسلمان مؤمن حق ندارد ساكت بنشيند و شاهد و تماشاگر كارهاى باطل ديگران باشد. چون در آن صورت، از او دو گناه سرزده است. يك گناه همان رضايت دادن به انجام آن كار است و گناه ديگر آن است كه با چنين رضايتى، خود او نيز در آن كار نادرست به صورت همكار و همراه درآمده و در حقيقت مثل آن است كه خود نيز در انجام آن گناه شركت و همكارى داشته است.