برای تشویق جوان ها یا همه افراد به مسجد آنچه بیشتر احساس می شود، این است که شرایط مساجد را همانند محیط خانه آرام، مطبوع و در حد آسایش قرار بدهیم. وقتی شما در خانه خودتان نماز می خوانید همیشه در یک حالت آسایش از نظر تمیزی، هوای مطبوع، سکوت و ... قرار دارید، و این آرامش در مساجد هم باید به گونه ای باشد که مردم آن را حس کنند. اما این اجتناب گاهی از سر دوری مسیر منزل تا مسجد است. امروز کسی که قصد رفتن به مسجد می کنند با شرایط مهمانی، ماشین و ... حرکت می کند. بیاییم تعارف و تقاضا را کنار بگذاریم، مردم محلی که از خانه هایشان دور باشد یا همان شرایط محیط آسایش، تمیزی و مطبوع را حس نکنند، به مساجد نمی آیند.

یکی دیگر از موانعی که امروز باعث دوری مردم از نماز جماعت یا اقامه نماز در مسجد شده است، طولانی بودن زمان اقامه نماز است. ما وقتی خودمان در تنهایی و خلوت نماز را می خوانیم معمولا 10 تا 20 دقیقه بیشتر زمان نمی برد، اما در مساجد گاهی این نحوه اقامه باعث دوری افراد می شود.

 

من خودم امام جماعت هستم و همیشه این مثال را برای دوستانم می زنم؛ «به شکلی نماز بخوانید که اگر کسی با یک حساب سرانگشتی از نظر زمان، بگوید خواندن نماز جماعت از خواندن نماز در خانه به فردی، زودتر تمام می شود.» پس چه خوب است هم نماز را همراه مومنین بخوانیم، هم درمسجد اقامه شود و هم اگر نماز را پشت سر امام جماعت بخوانیم زودتر تمام شده و به مابقی کارهایمان می رسیم.

 

یکی از عواملی که همیشه باید به آن توجه داشت، خاصیت مسجد است، متاسفانه امروز خاصیت عبادتگاه از محل عبادت گرفته می شود. کاری که جهان غرب امروزه رقم زده است. نه به این معنی که مسیحی، کلیمی، یهودی و اقلیت های مذهبی معتقد به اماکن دینی خود نیستند، بلکه آنها فقط در روزهای مقدسشان با خدای متعال به راز و نیاز می پردازند و تلاش می کنند در آن ساعات حضور به آرامش برسند. ما باید درنظر داشته باشیم که مساجد در اسلام ضمن اینکه عبادتگاه است، پایگاه فعالیت های بسیاری است که اگر فقط به عبادی آن توجه کنیم، خاصیت مسجد را از آن گرفته ایم.

 

ما در خصوص احداث و رسیدگی به مسجد روایات بسیاری داریم. روایاتی که بیان می کند مساجد فردای روز قیامت از همسایه خود به آن رجوع نکرده باشد، گله می کند. تشویق به حضور در مسجد صرفا برای این نیست که مسجد عبادتگاه است، بلکه اگر به نقش مسجد در زمان اهل بیت (ع) نگاه کنیم، می بینیم که امیرالمومنین احکام خود را در مسجد جاری می کرد و ائمه اطهار (ع) عزل و نصب ها و اختلافات مردم را در مسجد برطرف می کردند. از گذشته تا امروز مسجد باید یک محل برای معرفی افراد به یکدیگر باشد.

 

پس از انقلاب اسلامی مساجد و حسینیه های ما پایگاه رأی گیری و اجتماع مردم است، اما باید درنظر داشت که امروز شورای حل اختلاف درکنار مساجد باشد و نقش محوریتی ایفا کند. البته به این شکل نیست بگوییم در جامعه امروز ما نمود بیرونی ندارد، درواقع ما مساجد فعالی در زمینه های قرض الحسنه، ازدواج، درمانگاه و جمع آوری نذورات داریم و گره های کوچکی از خانواده های کوچک باز شده است.

 

بله! از جمله خواص مسجد در زمان پیامبر اکرم (ص) محوریت آموزشی مساجد بود که امروز نقش آن کمرنگ شده است، آن هم از سر بی حوصلگی خادمان مساجد یا آقایان و خانم هایی است که در مسجد حضور دارند.

 

من خیلی از اوقات برخورد زننده خادمان مسجد را با کودکان می بینم و دلخور می شوم، ما در سیره ائمه اطهار (ع) رفتار این بزرگواران را با کودکان در مسجد می خوانیم، اینکه امروز کسی از صدای بچه ها در حین نماز ناراحت می شود و یا بلافاصله بعد از نماز به آن بچه خُرده می گیرد، مشکل از اوست. مگر زمان پیامبر اکرم (ص)، حضرت سیدالشهدا (ع) و امام حسن مجتبی (ع) به مسجد برای نماز خواندن می رفتند؟ خیر! پیامبر (ص) بارها این دو عزیز را به مسجد برای بازی می بردند. فضای مسجد باید به گونه ای باشد که وقتی امام جماعت یا پدر و مادر به مسجد می روند فرزند مشتاق شوند و به مسجد بروند و ذوق کنند. مسجد یک محل نماز وعبادت است، اما همین محل نماز و عبادت با توجه به سیره اهل بیت(ع) محل تفریح برای کودکان بوده است.

 

ما نگاه می کنیم که امروزه اگر خانمی کم حجاب به مسجد بیاید خیلی از خانم ها به آن خُرده می گیرند، کجای شرع و عرف گفته است که گناه کار یا فردی که کم حجاب است به مسجد نیاید، این اشخاص اگر به مساجد نیایند و آموزش نبینند کجا باید اصلاح شوند؟ این را باید قبول کنیم که بخشی از کمرنگ شدن حضور جوان ها در مساجد باعث رفتار ماست که اگر در رفتار و نمره دادن هایمان تجدید نظر داشته باشیم، شرایط بهتر می شود.

 

مسجد عمومی است، کوچه آشتی کنان است، چپی ها و راستی ها همه باید در کنار هم در مسجد باشند، اگر این فضا صلح در مساجد رقم بخورد افراد به سمت رشد و بالندگی حرکت می کنند. ما مسجد را پایگاه و نقطه ثقل زندگی آدم ها می دانیم. مسجد برای یکسری افراد مارک دار نیست ، که لزوما تسبیح، انگشتر و محاسن داشته باشند یا چادر سرشان باشد، مسجد به همه تعلق دارد، هرکس دلش شکسته، خوشحال یا ناراحت است می تواند به مسجد بیاید.