مدیر پژوهش موسوعه امام مهدی(عج) گفت: عدم امکان رؤیت مردود است. اصل رسیدن به محضر امام زمان(عج) مشکلی ندارد و دلیلی بر منع آن نیست. ولی اگر کسی ادعایی دارد باید با دلایل و قرائن متقن ثابت شود.
عقیق:حجت‌الاسلام والمسلمین سیدمحمدکاظم طباطبایی مدیر پژوهش موسوعه امام مهدی(عج) در گفت‌وگویی درباره صحت و سقم تشرفات به ساحت امام زمان(عج) گفت: امکان تشرف به محضر امام مهدی (عج) با دلیل عقلی و نقلی ثابت شده است. ولی هر مورد از تشرفات باید با دلیل متقن ثابت شود، آن ادعا هم در زمینه رؤیت قابل بررسی است و ممکن است قبول شود، اما اینکه بخواهد در ذیل رؤیت حضرت در بردارنده پیام، حدیث، نقل قول و دستوری باشد، قابل قبول نیست، زیرا با معیار علمی قابل بررسی نیست و نمی‌شود آن را ابطال یا اثبات کرد.
وی افزود: پس عدم امکان رؤیت مردود است. اصل رسیدن به محضر امام زمان(عج) مشکلی ندارد و دلیلی بر منع آن نیست. ولی اگر کسی ادعایی دارد باید با دلایل و قرائن متقن ثابت شود.
حجت‌الاسلام طباطبایی تصریح کرد: ممکن است فردی که این رؤیت را می‌گوید فردی ثقه، صدوق و شایسته باشد و احتمال مرید بازی، دکان‌داری، توهم و تخیل در او متصور نباشد، مانند مرحوم بحرالعلوم یا سیدابوالحسن اصفهانی. این ادعا اگر از جانب این افراد مطرح شود می‌توان پذیرفت، اما برای افراد معمولی به راحتی قابل پذیرش نیست.
وی ادامه داد: آسیبی که در این رابطه وجود دارد این است که برخی افراد ممکن است به دنبال سودآوری، وجاهت اجتماعی و مرید پروری باشند و یا آنکه انسان خوبی باشند، اما تصورات و تخیلات خودش را به اسم رؤیت امام زمان(عج) مطرح کنند، بنابراین، ادعای رویت به راحتی قابل پذیرش نیست، اما به افرادی که وجاهت و صلاحیت کامل آن‌ها اعتقاد داریم، در صورتی که فرمان، امر و حدیثی نیاورند و صرفاً ادعای رؤیت باشد، می‌تواند پذیرفته شود.
مدیر پژوهش موسوعه امام مهدی(عج) خاطرنشان کرد: در دانشنامه، مواردی از رؤیت امام زمان (عج) از علمای متقدم و متاخر مطرح شده است، افرادی مانند بحرالعلوم و سیدابوالحسن اصفهانی که دارای شأن ویژه و وجاهت لازم هستند، اما پیام یا دستوری که در آن جلسه مطرح شده است چون با علم حدیث‌نگاری منطبق نیست، قابل استناد نیست و تنها برای خود فرد حجت است نه دیگران.
وی در پاسخ به این سؤال که ساخت مسجد جمکران بر اساس تشرف یا رویا بوده است، چه وضعیتی پیدا می‌کند، ابراز داشت: اصل مسجد جمکران به عنوان مسجد و محل عبادت، مکان مقدسی است و احراز شده است، اما دستورات و اوامر آن در مسجد قابل بحث است، پس قداست مسجد سرجای خودش است، اینکه این مکان، مکان عبادت و منسوب به امام است، مشکلی ندارد و قابل پذیرش است، اما فراتر از آن نه.