بسم الله الرحمن الرحیم‏ والصلاه علی أشرف أنبیائه و آله الطاهرین‏

عزیزان! هر امتی در نتیجه به هم پیوستن دو عامل به وجود می‏‌آید: عامل اندیشه سازنده و رهبری حکیمانه. به هر اندازه که اندیشه، ظرفیت سازندگی داشته باشد و رهبری، روح آن اندیشه را مجسم کند، امت رشد می‏‌کند و استوار می‏‌شود. هر چقدر اندیشه دینی از وسعت در افق و انسانیت در مفاهیم بهره‏مند باشد و هر اندازه در رهبری وسعت قلب و واقع‏‌گرایی در عمل، وجود داشته باشد، امت گسترش می‏‌یابد و ابعاد آن مشخص می‏‌گردد.

بنابراین، اندیشه دینی و رهبری، بنیان اساسی وجود یک امت و تعیین ابعاد مکانی و زمانی آن است. و ما به نوبه خود این بنیان اساسی را داریم؛ زیرا وجود ما مبتنی بر هر دو جنبه فکری و رهبری این بنیان است.

اندیشه دینی [ما] همانا اسلام است که هسته معنوی و نظری امت را ایجاد کرد و عناصر فکری امت را به او بخشید.

عامل رهبری نیز در قهرمانان دین، کسانی چون حسین علیه السلام و دیگر شاگردان‏ رهبر اعظم، رسول خدا صلی الله علیه وآله نمایان می‌‏شود؛ کسانی که بنیان بشری امت را تأسیس، راهش را روشن و معین و اندیشه را مجسم کردند و پشتوانه‏‌ای از آرمان و ایثار را برایش فراهم نمودند.

حال که امت با ولادت اندیشه آرمانی و رهبری که آن اندیشه را به ظهور می‌‏رساند، متولد می‏‌شود؛ پس طبیعی است که امت اسلامی روزی مانند این روز مبارک را جشن بگیرد؛ چراکه ولادت حسین و پدر حسین علیهما السلام به نوعی به معنای ولادت خود امت است.

اگر روز مبعث روز ولادت اندیشه‌‏ای آسمانی است که در دین بزرگ اسلام ظهور یافته، پس این ایام مبارک ولادت [معصومین علیهم السلام‏] روزهایی است که رهبران فرخنده دین را به آن عطا و بدین‏وسیله بنیان اساسی وجود امت را تکمیل کرده است و از پی آن، اندیشه با رهبری پیوند خورده و در نتیجه، امتی به وجود آمده که «بهترین امتی است که برای مردم پدیدار شده است».

بدین ترتیب احساس می‏‌کنیم با تمام وجود به این مناسبت‏‌های مبارک تعلق داریم و وابستگی ما به آن‏ها یک وابستگی حیاتی است؛ زیرا این ایام، مناسبت‌‏های مربوط به وجود بزرگ‏تر ما به‌عنوان یک امت زنده و پویا است؛ امتی که علم اسلام و مشعل توحید را به دست داریم و بر روی زمین از پیام آسمان دفاع می‌‏کنیم.

بنابراین، بزرگداشت حسین علیه‌السلام در روز ولادت یا شهادت یا در ایام حماسه بزرگ زندگی او، برای ما تنها یادآوری یک گذشته باشکوه نیست، بلکه این مناسبت‏‌ها بیانگر جزئی از بنیان اساسی وجود یک امت است؛ از این‌رو وقتی امت اسلام در مناسبت‏‌های مربوط به امام حسین و امام علی علیهم‌السلام و دیگر مناسبت‏‌های اسلامی، به برپایی آیین‏‌های اسلامی می‏‌پردازد، در واقع وجود خودش را به‌عنوان یک امت تحکیم می‏‌کند و توجهش را به عناصر اساسی این وجود بیشتر می‌‏نماید.

بر این اساس درمی‏‌یابیم که هر اقدامی برای تعمیق ارتباط امت با دو منبع دینی و رهبری‌اش و پیوند زدن او به رسالت بزرگ اسلامی خود و رهبران معظم آن، در واقع تلاشی برای [حفظ] اصل وجود امت است و از سوی دیگر هر عملی برای دور کردن امت از اسلام یا رهبران برجسته آن در هر یک از عرصه‌‏های فکری و عملی، در حقیقت دسیسه‌‏ای بر ضد امت و تلاشی برای دزدیدن عناصر اساسی آن و سلب دلایل وجودی آن به‌عنوان یک امت زنده و پویا است.

بر همین اساس در می‏‌یابیم که پافشاری امت که در تصمیم شما مردم مؤمن برای انتخاب راه اسلام در همه عرصه‌‏های زندگی اعتقادی و اجتماعی و حرکت در مسیر رهبران بزرگ، یعنی حسین و پدر حسین علیهما السلام، تجلی یافته حاکی از این است که این امت دریافته است که این راه، تنها راه زنده ماندن امت و حفظ اصالت آن و دست یافتن به سعادت دنیا و آخرت است.

برادران! از این پیوند ریشه‏‌ای که امت اسلام را به دین اسلام و رهبران پیشرو آن گره می‏‌زند، می‏‌توانید حقیقت نقشی را که حوزه بزرگ اسلام در نجف یعنی حوزه امام جعفر صادق علیه السلام ایفا کرده است، دریابید؛ حوزه‏‌ای که در این هزار سالی که از تاریخ باشکوه آن می‏‌گذرد خود را وقف این کرده است که همواره عناصر وجودی امت اسلام را به آن یادآوری کند و این امت را به دین مقدسش پیوند بزند و در راه منافع حقیقی امت ایثار و از خودگذشتگی کند و دسیسه‏‌های دشمان آن را برملا نماید و همواره و بی‏وقفه پیام اسلام را تبلیغ کند.

برادران! این حوزه بزرگ است که از دین شما حراست می‏‌کند.

این حوزه است که زبان گویای دردها و آرزوهای حقیقی شما است.

این حوزه است که همه توان خود را در راه خیر و سعادت شما صرف می‏‌کند.

این حوزه است که راه روشن اسلام را در همه عرصه‏‌های زندگی برای شما تبیین می‌‏کند؛ راهی که مسلمانان را از گدایی اندیشه و نظام، از اردوگاه شرق و غرب و از پرسه زدن بر گرد سفره‌‏های سرمایه‏‌داری و دیگر مکاتب اجتماعی، بی‏‌نیاز می‏‌سازد؛ مکاتبی که اسلام آن‏ها را مردود می‏‌شمارد، و جایگزین بهتر آن‏ها را ارائه می‏‌کند؛ جایگزینی که در نظام اقتصادی و اجتماعی اسلام و نیز روش اسلام برای سازمان‏دهی فرد و جامعه که روشی جامع است و همه جنبه‏‌های زندگی را دربر می‏‌گیرد، متجلی می‌‏شود.

این حوزه حلقه وصل میان امت و دین بزرگ آن است و هر تلاشی برای تضعیف یا نابودی حوزه به معنای شکستن این حلقه وصل و جدا کردن امت از دین بزرگش و در پی آن عناصر وجودیش است.

به حق این مناسبت شریف و صاحب عظیم آن [از خدا می‌‏خواهیم‏] که اراده آگاهانه این امت را محقق کند و ارتباطش را در همه عرصه‏‌های زندگی با دین مجسم نماید و حوزه را حفظ کند و از شر دشمنان مصون بدارد تا این حوزه برای همیشه بیان صحیح دین در امت و راهنمای امت به خیر دنیا و آخرت باشد.