وی افزود: با ظهور اسلام تا مدتی وضعیت به همین منوال بود؛ یعنی وقتی مرد و زن از خانه خارج می‌شدند، سرهای آنان پوشیده بود، تا اینکه بعد از هجرت پیامبر اکرم (ص) به مدینه و تأسیس دولت اسلامی به سبب مزاحمتی که برای یک بانوی مسلمان جوان رخ داد، آیۀ حجاب نازل شد و بر مبنای این آیه زنان که روسری بر سر داشتند، اما تا پیش از این مانند چفیۀ مردان آن را به پشت سر خود می‌انداختند، موظّف شدند تا جز گردی صورت خود بقیۀ سر و گردن خود را بپوشانند و به این ترتیب حجاب به عنوان یکی از احکام قطعی خداوند برای بانوان جاری شد.

این محقق تاریخ اسلام یادآور شد: باید دانست که حجاب به این صورت دربارۀ زنان آزاد مسلمان صدق می‌کرد و زنان اهل کتاب و کنیزان از این مسأله مستثنی بودند، اما همانطور که بیان شد شرایط آب و هوایی ایجاب می‌کرد حتی زنان غیر مسلمان و کنیزان هم سرهای خود را بپوشانند، لذا مسألۀ بی‌حجابی یا بد حجابی در عصر حکومت پیامبر اکرم(ص) معنا  مفهوم نداشته است.

به گفتۀ رجبی‌دوانی در حکومت امیر‏المؤمنین (ع) وضعیت به همینگونه بود، اما به سبب گسترش قلمرو اسلام و فتح سرزمین‌های دیگر و اختلاط و آمیزشی که میان و مسلمانان و غیر مسلمانان بود، طبیعتاً مسائلی از ممالک و تمدن‌های دیگر در بین مسلمانان رایج بوده است.

وی با بیان اینکه معضلی در عرصۀ حجاب در دوران حکومت پیامبر(ص) و امیر‏المؤمنین (ع) مشاهده نمی‌شود، خاطرنشان کرد: در نقلی آمده که امیر‏المؤمنین (ع) زمانی که در بستر خلافت قرار داشت از اینکه بعضی از زنان در کوفه ـ که مرکز خلافت بود ـ آنگونه که باید و شاید حجاب رعایت نمی‌کردند، بر مردان آنان که غیرت کافی نداشتند خرده گرفته و آنان را سرزنش کرده است، با این حال، مسأله ای که به عنوان معضلی برای جامعه در عرصۀ حجاب و عفت بخواهد وجود داشته باشد در حکومت پیامبر(ص) و امیر‏المؤمنین (ع) مشاهده نمی‌کنیم.

 عضو هیئت علمی دانشگاه امام حسین(ع) تأکید کرد: باید به این نکته تأکید داشت که اگر طبق احکام اسلام حجاب برای زنان غیر مسلمان و کنیزان واجب نیست، این بدین معنا نیست که آنان مجاز هستند با آرایش و خودنمایی در جامعه حضور پیدا کنند، بلکه اگر چنین امری صورت گیرد، به عنوان شکستن ارزشهای الهی در جامعۀ اسلامی جرمی است که باید با آن مقابله شود.